среда, 09. јан 2019, 20:02
Majstori baroka
Sonate za flautu Žan-Marija Leklera.
Početkom 18. veka poprečna flauta postala je popularan instrument kako među amaterima tako i među profesionalnim muzičarima u Francuskoj. U završnim decenijama epohe baroka, a potom i u pretklasičnoj i klasičnoj epohi, muzički ukus se sve više okretao od tamnog, mekog i srazmerno slabog zvuka blokflaute ka svetlijem, oštrijem i prodornijem zvuku poprečne flaute.
Jedan od najpoznatijih flautista u Francuskoj u prvoj polovini 18. veka bio je Mišel Blave koji je, u periodu od 1731. do 1735, zajedno sa Leklerom učestvovao na Duhovnim koncertima u Parizu. Stoga se pretpostavlja da je većinu kompozicija za ovaj insturment Lekler napisao imajući na umu Blavea. Tako je u predgovoru Drugoj zbirci sonata kompozitor naveo da se većina dela može svirati i na flauti i na violini, ističući flautu kao alternativni solistički instrument. Ova praksa, u kojoj je jedno delo namenjeno različitim instrumentima, bila je široko prihvaćena u 18. veku, ali i pored toga Leklerove sonate za flautu ne treba posmatrati samo kao puke kopije sonata za violinu, jer iz današnje prespektive one predstavljaju izuzetan doprinos razvoju francuske literature za ovaj drveni duvački instrument.
Autorka emisije Jelena Damjanović
Коментари