Moja lepa Srbija: Vrnjačka Banja

Godinama je tonula, zaboravljena tužna i oronula. Njene vile, u tridesetim godinama prošloga veka, u punom su sjaju bile, a zatim su se nekako u sopstvene oronule zidove i fasade od sramote skrile i nemarom pokrile. Srećom po Banju, koja je gotovo pre jednog veka, rame uz rame sa evropskim banjama hodila, država i opština danas se trude da joj vrate stari sjaj. Meštani, i kulturni poslenici pokušavaju da učine i više. Da izgrade modernu banju koja će se naći na putu i u središtu interesovanja i želja savremenih i bogatih svetskih putnika, turista i nomada.

Ukrašena svim nijansama zelene boje, sanjivo se osmehuje gostima na promenadi. Trenutno je u izgradnji osam novih velikih hotela, javne površine i parkovi dobijaju novo ruho, a najvažnija su, naravno, izvorišta lekovite vode. Zdravstveni turizam i valjan odgovor na zahteve savremenog turizma, velnes, kupanje toploj kiseloj vodi, prioriteti su Banje. U njoj su uživali Rimljani, Kelti, Sloveni...

Nicale su privatne vile i preoblikovale urbanističku sliku Banje, čije jezgro datira iz 1905. godine.

Privatne vile i letnjikovci znamenitih Srba učinili su Banju drugačijom, biserom dobre vode i arhitekture koja se ne sreće svuda. Vlasnici su ih gradili dugo i strpljivo, među njima je i general Belimarković čija je kuća postala stecište vojne, političke i kulturne elite. Svoju priču imaju i vile Atina, Zora ili Jela... Ovu poslednju je gradio Dragutin Ilić, brat pesnika Vojislava Ilića, a vila nosi ime njegove ćerke.

Vratila se Vrnjačka Banja u elitno društvo evropskih kontinentalnih banja, a priče o njenom razvoju su na svakom koraku, u muzejskim postavkama, životnim pričama žena čije ime nose vile i novim turistima koji donose novine i evropski duh.

Autor: Vladimir Novaković
Tekst: Dragan Stojanović
Kamera: Pavle Tanasijević, Ivan Stepanović
Novinar: Aleksander Vlajković
Montaža: Nemanja Radić