Božidar Mandić

Često osporavan, Božidar Mandić ipak predstavlja jedinstvenu umetničku pojavu u našoj kulturi i pripada onoj grupi stvaralaca koji su spojili umetnost i život u jedinstvo postojanja. Iako bez formalnog umetničkog obrazovanja, Božidar Mandić se početkom sedamdesetih godina priključuje tadašnjoj avangardnoj novosadskoj sceni koja se okupljala oko Tribine mladih, kada organizuje i svoju prvu izložbu „Jedno veče zvano veče". Sa Vladimirom Mandićem, 1970. osnovao je umetničku grupu Smrdljivi Bil i kompanija, koja ubrzo pokreće rad vlastite Likovne akademije u šupi.

Učestvuje na grupnim hepeninzima i performansima novosadskog konceptualnog kruga. Posle napuštanja umetničke prakse, od sredine 1972, živi u gradskoj komuni Intima u Teslinoj ulici u Novom Sadu, u kojoj su između ostalih bili i Miroslav Mandić, Slobodan Tišma, Vladimir Kopicl, Peđa Vranešević, Laslo Kerekeš, Mirko Radojičić, Slavko Bogdanović, kao i prošireni krug umetnika/prijatelja avangardnog senzibiliteta, poput Dejana i Bogdanke Poznanović, Želimira Žilnika, Ota Tolnaija, Tibora Varadija, Judite Šalgo, Vujice Rešina Tucića...

Maja meseca 1977. Mandić je osnovao ekološku komunu „Porodica bistrih potoka" u zaseoku Brezovica, ispod planine Rudnik, kao svojevrsnu ekološku, slobodnu i umetničku komunu u koju su svi kreativni pojedinci dobrodošli.

„Porodica bistrih potoka" od 2002. godine organizuje Festival alternativnog pozorišta ŠUMES (Šumski susreti), a od 1993. godine dodeljuju i Nagradu Porodice bistrih potoka, intelektualcima koji se bore za prirodu.

Mandić je objavio 25 knjiga (poezije, eseja, lirskih zapisa, priča i romana). Realizovao je dvadesetak samostalnih izložbi i režirao isto toliko pozorišnih predstava.

Urednik i voditelj Znakova: Sava Ristović.