Imaginari pejzaži

U osnovi numere Saccade (for Éliane Radigue) sa albuma Lassitude nalazi se zvuk orgulja, koji je u nekim prethodnim ostvarenjima Lorensa Ingliša imao fundirajuću ulogu. Ipak, ovaj put umetnik svoj fokus stavlja na istorijske orgulje koje se čuvaju u „Starom muzeju" u Brizbejnu gde živi, a koje je u XIX veku napravio graditelj Vilijam Anderson. Ingliš se pre svega fokusira na zvučne potencijale dvadeset osam registara ovog instrumenta, stvarajući, kako navodi, sporu muziku. Komad Saccade, ili u prevod Trzaj, posvećen je Inglišovoj prijateljici i kako to kaže „izvoru večite inspiracije” Elian Radig. Igliš nam otkriva da su ostvarenja ove francuske pionirke elektroakustike njegov stalni pratilac na putovanjima i da se delima poput Trilogije smrti ili Rezonantno ostrvo (L'Île re-sonante) iznova vraća. U tom pogledu Saccade je akustički omaž i zahvalnica Radigovoj na njenoj muzici i njenom uticaju na Inglišovo shvatanje pokrenutosti zvuka u vremenu.

Album Field Recordings from the Zone (Terenski snimci iz zone) u svom naslovu otkriva inspiraciju naučnom fantastikom braće Strukacki i njihovim konceptom „zone” primenjenim u romanu Piknik pokraj puta, koji je briljantno na filmskom platnu transformisao Andrej Tarkovski u ostvarenju Stalker. Zona je mesto suspenzije ljudskog društva, mesto koje liči na naš životni prostor, ali je takođe sposobno da u trenu promeni svoju psihogeografiju. Ingliš zamišlja zonu kao mesto našeg budućeg obitavanja, kontemplirajući nad dešavanjima koje nam je donela ova godina. Naime, sve je počelo strašnim požarima u Australiji, da bi posle toga svet ušao u specičnu egizstenciju koju nam je donela pandemija virusa Sars-Cov-2 poznatijeg kao korona. U ovom periodu kako to Ingliš kaže „kada je svet izbledeo” došlo je do neočekivanog povećanja zvučnog potencijala okruženja, onog koje je dugo bilo ugušeno intenzitetom ambijentalne buke proizvedene ljudskom rukom. Umetnik čak izvodi rudimentarnu jednačinu koja dovodi u vezu dužinu izolacije, odnosno karantina sa povećanjem horizonta slušanja.

U tom pogledu Lorens Ingliš vidi 2020. kao godinu intenzivne tranzicije, u kojoj je ono što smo smatrali svetom i spoljašnjošću obustavljeno kako bi se pronašao nov način bivstvovanja na planeti.

Kompozicije, bazirane na terenskim snimcima koje ćete čuti, evociraju zvučni pejzaž „nepoznatog” i „nepriznatog”, nečega što se tek pomalja pred nama u političkom, egzistencijalnom i slušalačkom smislu.

Urednica Ksenija Stevanović.