Plemenite Srpkinje iz senke koje su ušle u istoriju - Kantakuzina Branković

U drugoj epizodi pratimo život Kantakuzine Branković na Zapadu.

Đurađ Branković je svoju ćerku Kantakuzinu udao za grofa Ulriha II Celjskog, jednog od najbogatijih i najmoćnijih političkih figura tog vremena. Posle udaje postaje poznata kao Katarina fon Cili ili Katarina Celjska. U kakvu porodicu je stigla Kantakuzina, ko su bili grofovi Celjski, kako su se uzdigli i širili svoju moć i bogatsvo, kakve su bile tadašnje prilike na teritoriji Nemačko-rimskog carstva, Mletačke republike, Ugarske i Balkana pratićemo u ovoj epizodi.

Saznaćemo da Katarina Celjska nije bila tipična žena srednjeg veka. Kao supruga grofa Ulriha II zamenjivala je muža za vreme njegovih čestih i dugih putovanja i učestvovala u vođenju javnih poslova, posebno u upravljanju gradovima. U istoriografiji se navodi da su je žitelji nazvali svojom dragom gospodaricom. Imala je svoj grb i pečat. U njenoj pratnji bilo je duhovnika i pisara, koje je dovela sa sobom iz Srbije. Tako je za Kantakuzinu-Katarinu u Varaždinu prepisan Apostol, važna bogoslužbena knjiga. Ovaj Apostol je do danas najstarija sačuvana knjiga napisana na ćirilici nastala na području sadašnje Hrvatske. U isto vreme, u Varaždinu je i izrađena i jedna mitra za Beogradsku mitropoliju. Smatra se da je mitru uradila i darovala sama Kantakuzina, a da su Apostol prepisali srpski monasi.

"Takođe saznajemo da život grofice na Zapadu nije bio lak. Patila je zbog oslepljenja svoje braće Grgura i Stefana, gubitka Srpske države i izgnanstva oca Đurađa Brankovića. Pretrpela je smrt oca i muža a imala je najveću tragičnu sudbinu majke. Umrlo joj je svo troje dece. O tome govori i pesma koju je Miomira Dragićević, podstaknuta tekstom scenarija, glumica i narator ove serije, napisala u desetercu stilom koji pripada tačno toj epohi“, kaže autor serije Ranka Jakšić.

Poletela rano lastavica

Iznad belog grada Smedereva

Iz gnezda joj odleteli ’tići

A krila im ojačala nisu

Suze roni najgoreg se boji

Da su pali u goru u vodu

Progovara tica lastavica

Prazno gnezdo, još praznija duša

Što i mene sobom ne vodiste

Moje sunce zašlo je u podne

Niko me se ni sećati neće

Snimanja su obavljena u Pokrajinskom muzeju Celje i u Starom gradu Celje, na Gradecu u Zagrebu, u Veneciji, Ćividale del Friuli i Tisanu kod Udina, u Smederevu i u Beogradu. U ovoj epizodi učestvuju slovenački istoričar mag. Damir Žerič, hrvatski istoričar prof. Borislav Grgin, srpski istoričar Bojana Pavlović.

Urednik, scenarista Ranka Jakšić

Reditelj Ivana Stivens

Narator, glumica, pisac stihova Miomira Dragićević

Producent serije Biljana Dautović

Stručni saradnik, scenarista Prof. Aleksej Timofejev

Montažer Bojan Filipović

Kompozitor Vladimir Marković

Kostimograf Suzana Gligorijević

Art direktor Dragan Bulović

Kompjuterski dizajn i animacija Nikola Mrđa

Snimatelji Rade Bubalo, Nikola Đurović, Hadži Vladan Mijailović, Vukašin Veljić, Darko Bursać

Snimatelji zvuka Vladica Budić, Milutin Babić, Petar Petrović