Divna Vuksanović, Dragan Ćalović: Digitalna izvođenja (1)

Polazeći od stavova Džona Ostina i njegove teorije govornih akata i razlike koja se na metajezičkom nivou uspostavlja između dve vrste iskaza: performativa i konstativa, autori sa stanovišta filozofije medija smatraju da je u digitalnom univerzumu, gde se jezički i svaki drugi izraz medijski transponuje, svaka interakcija, u stvari, performativna, pošto i doslovno, kao medijska tvorevina, ne može imati podmet u stvarnosti. Krenuvši sa stanovišta da je osnov digitalizovanja, odnosno radnji i postupaka koje ga interakcijom potvrđuju, isključivo ekonomske prirode, pa je, stoga, dakle, celokupni digitalni prostor vezan za vladajuću kapitalističku društveno-ekonomsku paradigmu, Divna Vuksanović i Dragan Ćalović postavljaju pitanje da li je, u tom smislu, dovoljno tvrditi da performativnost digitalnih uređaja i algoritamsko organizovanje predstavljaju nužan i dovoljan uslov za sveukupnu digitalnu performativnost, bez razlike? Odnosno, ukoliko bi se sve interakcije u digitalnom svetu svele isključvo na logičke identitetske operacije, ne bi postojao „simbolički višak“ koji jezik čini jezikom, a umetnost umetnošću, nezavisno od njihove materijalne osnove. U tekstu oni zaključuju da digitalna kultura uspostavlja jednu novu distopijsku liniju kulturalnog razvoja koja na planu performativnosti svoju manifestaciju dobija u digitalnim izvođenjima. Reč je o obliku koji ishodište pronalazi u naročitoj softverskoj kulturi kao antikulturnoj devijaciji digitalne kulture. Digitalna izvođenja, na tom nivou posmatrano, u radu su shvaćena „kao ne-izvođenja ili entiteti koji postoje tek u svojoj povezanosti sa izvođenjima, koja, opet, nikada ne mogu postati”

Tekst čita Dušica Mijatović.
Urednica Olivera Nušić.