Rejha u Beču

Rejhin simfonijski opus obuhvata više od deset dela, ali je veliki deo u nedatiranim rukopisima, fragmentima ili je izgubljen. Jasno je da je simfonija bila u Rejhinom fokusu na početku njegove karijere, kada je boravio u Bonu i Hamburgu, kao i na samom kraju njegovog bečkog perioda, oko 1808. godine, kada je u kratkom periodu komponovao nekoliko ambicioznih simfonijskih ostvarenja, koja stilski jasno pripadaju aktuelnim tendencijama u bečkoj sredini. Simfoniju u Ef-duru je završio u septembru 1808. godine. Nakon laganog uvoda, ova simfonija donosi sonatni alegro iznenađujuće igračkog karaktera u trodelnom metru, a posebno je zanimljiva i upotreba kontrabasa kao melodijskog instrumenta. Elaborirani simfonijski finale uključuje fugato i slobodni kontrapunktski rad, zbog čega pojedini muzikolozi vide paralele sa Mocartovom Jupiter simfonijom.

Rejhin Oktet u Es-duru potiče iz iste, 1808. godine, a pisan je za ansambl sačinjen od oboe, klarineta, horne, fagota i gudačkog kvarteta, uz mogućnost uključenja kontrabasa ad libitum. Kamerna ostvarenja koja obimom čak i prevazilaze simfonijske okvire, a koja su pisana za ansamble ovog tipa, bila su posebno popularna u Beču početkom 19. veka. Osnovni model za ovaj žanr bio je Betovenov Septet u Es-duru, iz 1800. godine, koji je bio među najizvođenijim kamernim delima na javnim koncertima u Beču. Za razliku o Betovena, Antonjin Rejha se vraća četvorostavačnom ciklusu, a kontrabas pridružuje kao ad libitum, a ne obligatni instrument. Ono što, međutim, povezuje ova dva opusa, ali i srodna ostvarenja Luja Špora i Franca Šuberta, jeste akcenat na tematskom razvoju materijala, tematske veze između stavova zasnovane na prepoznatljivim ritmičkim obrascima, kao i istaknuta uloga laganog stava pisanog u obliku tema sa varijacijama.

Autor Srđan Atanasovski
Urednica Sanja Kunjadić