Razum i osećajnost

Rođen u Pragu iste godine kao i Betoven, Rejha je svoju karijeru gradio najpre u Bonu, gde je zajedno sa Betovenom svirao u dvorskom orkestru. Iako je Rejha u veštini komponovanja najpre bio samouk, krijući od porodice svoje interesovanje dok je pohađao studije matematike i filozofije, kasnije je usavršavanje nastavio kod značajnih bečkih kompozitora i pedagoga, Johana Georga Albrehtsbergera i Antonija Salijerija. Nakon Napoleonovog osvajanje Beča, preselio se u Pariz, gde je zauzeo mesto profesora kontrapunkta i fuge na Konzervatorijumu, a kao pedagog podučavao je, između ostalih i Franca Lista, Hektora Berlioza, Luiz Farenk i Sezara Franka. U ovom periodu nastali su i njegovi najznačajniji teorijski radovi, u kojima je nudio novo viđenje muzičke forme, rekonstruišući polifone oblike poput fuge, te ukazujući na potencijale poliritmije i politonalnosti.

Kao kompozitor, Rejha je za sobom ostavio veliki opus, ali do danas nesistematizovan, delimično izgubljen ili pogrešno atribuiran. Ona dela koja se sa sigurnošću njemu mogu pripisati, pokazuju da su Rejhina interesovanja obuhvatala najrazličitije žanrove - od opere do klavirskih fuga. Ipak, u istoriji muzike je ostao zapamćen pre svega po svojim duvačkim kvartetima, nastalim u Parizu između 1811. i 1820. godine. Po rečima samog kompozitora, početkom 19. veka postojala je „praznina" kada je reč o delima za duvačke ansamble, pre svega jer kompozitori nisu dobro poznavali tehniku sviranja na ovim instrumentima. Kao vrsni flautista, ali i odličan poznavalac muzičkih oblika, harmonije i kontapunkta, Rejha je uspeo da proširi sonatni oblik stvarajući varijatnu u kojoj je bilo moguće izneti čak pet tema, čineći ga pogodnim za medijum duvačkog kvinteta.

Urednica emisije: Ivana Neimarević