Moteti Đovanija Pjerluiđija da Palestrine

Jedan od najvećih majstora renesansne polifonije napisao je 1584. godine dvadeset devet moteta zasnovanih na stihovima iz Starog zaveta koji se pripisuju caru Solomonu. Ovaj u svakom smislu jedinstveni segment Biblije govori o romantičnoj, čulnoj, pa i putenoj ljubavi između muškarca i žene, ali su brojna tumačenja jevrejskih i hrišćanskih teologa ovaj odnos prevela na alegorijsku ravan, u njemu prepoznajući odnos Boga i vernika, odnosno Isusa Hrista i crkve. Činjenica da je Palestrina odabrao stihove u kojima se slavila profana ljubav, nagnala je istraživače da u ovom delu prepoznaju komentar autora, koji je pokušao da demonstrira da, kao što u polifonom slogu može da se očuva jasnoća teksta, tako se i putem opisa ljubavi muškarca i žene može slaviti božanska ljubav. Kompozitor je bio svestan da ova dela možda neće biti prikladna za izvođenje u crkvi, ali je nastavio da ove motete naziva „duhovnim” a čitavu zbirku posvetio je Papi Grguru Trinaestom.

Niz od dvadest devet moteta Palestrina je podelio u veće segmente, ili epizode, koje su napisane u istom modusu, što pokazuje da je autor imao nameru da ciklus formira prema jasnim dramaturškim pravilima i da ga je posmatrao kao jedinstvenu celinu. Redosled moteta ne prati originalni redosled biblijskih stihova, već ih je kompozitor organizovao tako da postigne najjači dramski efekat. Napisani za petoglasni horski slog, ovi moteti plene kako lepotom stihova, tako i njihovom veštom muzičkom obradom iz pera velikog majstora.

Urednica emisije: Ivana Neimarević