Muzej zvuka – Dela za teorbu

Ovaj žičani instrument iz porodice lauta pojavio se u poznom 16. veku, iz potrebe da se dodatno proširi korpus instrumenata koji izvode basovske deonice, pre svega pri interpretacijama ranobaroknih opera i drugih kompozicija u kojima je korišćen baso kontinuo. Na postojećim bas lautama produžen je vrat instrumenta kako bi se koristile duže žice, takozvani "dijapazoni", koje su mogle da proizvode znatno dublje tonove.

Iako se za naziv ovog instrumenta često pored teorbe koristio i termin kitarone, u pitanju su organološki i etimološki različita porekla instrumenata. Kitarone je naime augmentirana "kitara" ondosno gitara, čija se rezonantna kutija razlikuje od zaobljenog tela teorbe. Ipak, oko 1600. godine dolazilo je do poistovećivanja ovih naziva, da bi se vremenom, tokom 17. veka terminologija jasnije odredila, kako bi reflektovala savremenu praksu izvođenja, u kojoj je pravljena distinkcija između teorbe i "modernog kitaronea".

Tokom 17. i delimično 18. veka, teorba je bila veoma popularna kao prateći instrument, dok je tokom 17. veka nastao i relativno veliki korpus solističkih dela za ovaj instrument, zapisanih u vidu tabulatura.

U Italiji, dela za ovaj instrument su komponovali Đovani Kapsberger i Alesandro Pičinini, u Engleskoj je uglavnom korišćena u sklopu kontinua, dok su u Francuskoj i na dvorovima u Beču i Berlinu, teorbu koristili i do druge polovine 18. veka, autori poput Robera de Vizea, Ernsta Gotliba Barona ili Frančeska Kontija.