Metamorfoze: In memoriam Jagoš Marković

U svet pozorišta ušao je sa dvanaest godina. Imao je samo dvadeset kada je diplomirao režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. U Narodnom pozorištu tokom karijere režira najznačajnije naslove svetske i domaće klasike, dela Molijera, Ljubomira Simovića, Nušića, Jovana Sterije Popovića, Euripida, opere Rosinija i Verdija.U drugim teatrima u zemlji i inostranstvu režirao je do sada preko pedeset predstava. Među najznačajnije ubrajaju se komadi Šekspira, Vlaha Stulića, Krleže, Aleksandra Popovića, Biljane Srbljanović, Pirandela, Bergmana... Režirao je u Rijeci, Splitu, na Dubrovačkim letnjim igrama, Često radi u Crnoj Gori, u Podgorici i Tivtu. U švedskom Kraljevskim pozorištu Dramaten. povodom jubileja tog teatra režirao je Strinbergovu “Kraljicu Kristinu”.  Dobitnik je gotovo svih značajnih nagrada i priznanja.

Svojim specifičnim, burnim i raskošnim pozorištem Jagoš izaziva i porvocira. On nam, kaže Ljubomir Simović, stare i poznate stvari otkriva kao nove i nepoznate. Jagoš radikalno i sa najvećom smelošću, tumači metaforu koju nalazi u tekstu. Ima poseban ključ za tumačenje mediteranskih drama. Uradio ih je desetak, ali je njegova Kate Kapuralica sa glumcima Somborskog Narodnog pozorišta bila čudo neviđeno. Sa malo reči i mnogo mediteranskog duha... Svet bez ljubavi za njega je, kao u njegovoj predstavi Skup – samo isušeno, slano i jalovo morsko dno. Lukrecija ili ti Ždero donosi mediteransku radost igranja, a ansamblu i Jagošu čak devet Sterijinih nagrada, Filomena Marturano je o porodici i strastnoj ljubavi.

Jagoš Marković verujeda je svaka dobra komedija u isto vreme i tragedija. Za njega je Molijerov Uobraženi bolesnik metafora za bolesno društvo, ali i ključ kojim otvara sve slojeve ovog komada. Kaže i da predstave uvek režira iz umetničkih razloga, ne zboga ktuelnosti, već zbog lepote koja će promeniti svet.