Snaga fuzije – Dave Holland

Rođen u Vulverhemptonu, Engleska, počevši sa četiri godine na ukuleleu, sam je naučio da svira razne žičane instrumente, zatim je diplomirao na gitari, a kasnije na bas gitari. Napustio je školu sa 15 godina da bi se bavio svojom profesijom u pop bendu, ali je ubrzo gravitirao ka džezu. Nakon što je video članak u magazinu „Down Beat“ gde je Rej Braun pobedio u anketi kritičara za najboljeg basistu, Holand je otišao u prodavnicu ploča i kupio nekoliko LP ploča na kojima Braun svira uz pijanistu Oskara Pitersona. Takođe je kupio dva albuma Liroja Vinegara („Leroy Walks! i Leroy Walks Again!!“) jer je pozirao sa svojim instrumentom na omotu. U roku od nedelju dana, Holand je zamenio bas gitaru za kontrabas i počeo da vežba sa pločama. Pored Brauna i Vinegara, Holanda su privukli basisti Čarls Mingus i Džimi Garison.

Nakon preseljenja u London 1964. godine, svirao je kontrabas u malim prostorima i učio kod Džejmsa Edvarda Mereta, glavnog basiste Filharmonijskog, a kasnije i Simfonijskog orkestra Bi-Bi-Sija. Meret ga je naučio notama, a zatim mu je preporučio da se prijavi na Gildholsku školu za muziku i dramu, gde je dobio stipendiju za trogodišnji program. Sa 20 godina Holand je imao zauzet raspored u školi, studijima i „Roni Skot“ džez klubu, vodećem londonskom džez klubu, gde je često svirao u bendovima koji su podržavali američke džez saksofoniste na turnejama kao što su Kolmen Hokins, Ben Vebster i Džo Henderson. Takođe se povezao sa drugim britanskim džez muzičarima, uključujući gitaristu Džona Meklaflina, saksofoniste Evana Parkera i Džona Sermana, pijanistu Krisa Mekgregora i bubnjara Džona Stivensa. Započeo je saradnju sa trubačem Kenijem Vilerom, koja je trajala do Vilerove smrti 2014. godine.

Stekao je međunarodnu slavu nakon što se pridružio bendu Majlsa Dejvisa 1968. godine, kao deo Dejvisovog električnog i fjužn perioda, sviravši na revolucionarnim albumima kao što su: “In a Silent Way” (1969), “Bitches Brew” (1970) i “Live at the Fillmore East”(1970),

Objavio je brojne albume kao bendlider za izdavačku kuću “ECM Records”, poznatoj po prostranom, istraživačkom zvuku prezentovanju avangardnog i fri džeza, sarađujući sa Semom Riversom, Entonijem Brekstonom, Kenijem Vilerom i Džekom DiDžonetom. Album poput “Conference of the Birds” (1973) sada se smatra klasikom avangardnog džeza.

Osnovao je svoj  kvintet u kom su bili i saksofonista Stiv Kolmen (kasnije Kris Poter) trubač Keni Viler, vibrafonista Stiv Nelson, trombonista Džulian Prister (kasnije Robin Jubenks) i bubnjar Stiv Elington (kasnije Bili Kilson). Albumi „Prime Directive“ (1999) i „Extended Play: Live at Birdland“ pokazuju njegovu kompozitorsko umeće i liderstvo.

Vodio je i svoj big bend, koji je bio dobitnik “Gremi” nagrade za „Best Large Jazz Ensemble Album“, sa albumom „What Goes Around“.

Holandov stil sviranja sadrži melodijski pristup sviranju basa, izuzetna ritmička jasnoća i izbalansirane strukture, uz slobodu istraživanja, kao i sposobnost istovremenog praćenja i vođenja, često delujući i kao ritmičko sidro i kao melodijski oslonac.