Aleksandar Karađorđević, knez u senci istorije

Posle propasti Prvog srpskog ustanka, Aleksandar, mlađi sin vožda Karađorđa, napustio je Srbiju, sa ocem, kao sedmogodišnji dečak. Vratio se 1839. kao mlad čovek, spreman da služi otadžbini, postavši vrlo brzo ađutant, tada još maloletnom, knezu Mihailu Obrenoviću.

Usled uzavrelih političkih sukoba Obrenovića sa 'ustavobraniteljima' a potom i abdikacije kneza Mihaila, narodna skupština u jesen 1842. godine za novog kneza bira Aleksandra Karađorđevića. Tako je na čelo Srbije stao najdugotrajniji vladar iz dinastije Karađorđević. Njegova skoro sedamnaestogodišnja vladavina obeležena je možda najdinamičnijim mirnodopskim periodom devetnaestovekovne Srbije. Tada je donet Građanski zakonik, uvedena 'stajaća vojska', osnovana topolivnica u Kragujevcu, stvoreno Načertanije, prvi srpski nacionalni program, započeta reforma školstva, osnovani Narodna biblioteka i Narodni muzej.

Uprkos velikim ambicijama, reformama i političkom razvoju knez Aleksandar Karađorđević je često kvalifikovan kao 'pomirljivi vladar', 'čovek pod uticajem supruge', 'nesposoban knez'.. Iako neshvaćen u dobu kneza Aleksandra afirmisan je konstitucionalizam u Srbiji i postavljeni temelji moderne srpske državnosti. On sam je za to vodio unutrašnju političku borbu sve do abdikacije 1859. godine na Svetoandrejskoj skupštini. Sticajem okolnosti i dinastičkih sukoba ostao je po strani istorijskog pamćenja. Zašto je to tako, kakav je i koliki je realan istorijski značaj kneza Aleksandra Karađorđevića za Rečeno i prećutano govore profesor Zoran Mirković sa Katedre za pravnu istoriju i dekan Pravnog fakulteta i istoričar i književnik Nebojša Jovanović.

Urednik i voditelj emisije je Radovan Pantović.