Ljubomir Simović – čuvar reči, glas naroda, hroničar duše

Ljubomir Simović je književnik čiji opus više od pola veka dominira kao jedan od najznačajnijih u srpskoj literaturi. Još od 1958. godine kada je na pesničku scenu stupio zbirkom poezije Slovenske elegije, nakon 15 poetskih knjiga (Šlemovi, Istočnice, Subota, Vidik na dve vode, Um za morem, Uoči trećih petlova, Ljuska od jajeta...), četiri drame koje spadaju u same vrhove srpske dramaturgije, četiri knjige eseja, razgovora, članaka (Kovačnica na Čakovini, Galop na puževima...), knjige eseja posvećene likovnim umetnicima tri izdanja knjige eseja posvećene pesnicima i dramskim piscima (Duplo dno itd), dva dnevnika, jednom o bombardovanju, drugom o snovima i jednom romanu hronici, Užice među vranama, Simovića ćemo pamtiti kao svežeg i inovativnog pisca koji je svakom svojom knjigom potvrdio svoje mesto u srpskoj književnosti, čvrsto utemeljeno između ostalog i sa preko 20 književnih nagrada, velikim brojem prevoda i poezije i drama na preko 15 svetskih jezika, čitavim nizom izvođenja njegovih drama širom sveta, kao i brojnim izborima iz poezije i teorijskim zbornicima posvećenim njegovom stvaralaštvu.

Simovićeva opredeljenost za lokalno ili istorijsko biće sopstvenog naroda i u pesništvu i u dramama funkcioniše na principu mikro i makro kosmosa gde su konkretno i lokalno povod za opšte i univerzalno.

Otuda su i likovi njegove poezije i dramskog opusa pre svega mali, anonimni, obični ljudi, piljarice, ribari, pralje, a jednostavni i svakodnevni pojmovi poput jajeta, soli, nule, ribe, mišje rupe, pasulja i drugih, poprimaju razmere simbola i metafora.

Često pozivanje na usmeno, narodno stvaralaštvo, kao i konstantna zastupljenost mitske i istorijske tradicije, ostvaruje se u Simovićevom opusu kao temporalna vertikala koja zadire u najdublje slojeve arhetipskog, prisutne u čoveku od najstarijih vremena sve do današnjeg, savremenog trenutka.

Zainteresovan za vizelno i slikovno, Ljubomir Simović je uspevao da specifičnom upotrebom jezika efikasno poveže dve umetnosti, likovnu i pesničku, da u jeziku formira žive pesničke slike koje, bilo realne ili fantastične, u daljem transponovanju poprimaju metaforično značenje.

Iako je Ljubomir Simović tokom svog stvaralaštva napisao samo četiri drame, Hasanaginicu, Putujuće pozorište Šopalović, Čudo u Šarganu i Boj na Kosovu, one su svrstane među same klasike domaće dramske književnosti, izvođene su veoma često na scenama širom zemlje, naši najbolji reditelji su se oprobali na njima, a veliki broj njihovih izvođenja (pre svega Šopalovića) širom sveta, od Francuske do Južne Koreje, od Ukrajine do Japana, dokazuje da je Simović svojim dramama stekao svoje mesto u nizu najboljih svetskih dramskih stvaralaca.

Ostalo je upražnjeno mesto na srpskom pesničkom Olimpu, ali nema sumnje da se Ljubomir Simović, sada nalazi na pravom Olimpu, među bogovima pesničke reči, baš tamo gde i pripada, u večnosti.