Gudački kvarteti Kloda Debisija i Morisa Ravela

Gudački kvartet u ge molu, opus 10 Kloda Debisija i Gudački kvartet u F duru, Morisa Ravela su jedini primeri ovog žanra u opusu dvojice kompozitora. Ova dela neretko se izvode zajedno na repertoaru, sagledani kao "neidentični blizanci" impresionističke muzike, iz razloga što je Ravel svoj kvartet iz 1902. godine napisao po modelu Debisijevog komponovao skoro 10 godina ranije - 1893. Debisi je imao planove za dva gudačka kvarteta, ali je završio samo jedan, kojem je dodelio i broj opusa. Tako, zajedno sa nekolicinom sonata i klavirskim triom, Gudački kvartet u ge molu, opus 10 je jedan od retkih predstavnika klasičnog formalnog obrasca u stvaralštvu umetnika koji je izbegavao tradicionalne muzičke oblike.

U svom ostvarenju, Debisi se oslobađa od logike formalne organizacije gudačkog kvarteta u korist toka svesti baziranog na slobodnim asocijacijama melodijskog materijala, koji će između ostalog, biti klica za neka kasnija dela. Tako, lagani stav se može posmatrati i kao studija za budući svet zvuka Peleasa i Melisande.

Emisiju ćemo započeti Gudačkim kvartetom u ge molu, opus 10, Kloda Debisija, u izvođenju Stenhamar kvarteta u sastavu: Peter Olofson, prva violina, Per Oman, druga violina, Toni Bauer, viola, i Mats Olofson, violončelo. Stavovi su: Živahno i vrlo odlučno, Živahno i ritmično, Andantino, nežno izražajno, i Vrlo umereno - Vrlo pokretljivo - Vrlo živahno.

U nastavku emisije, u istoj interpretaciji slušaćete Gudački kvartet u F duru Morisa Ravela. Gradeći na temeljima koje je Debisi uspostavio, Ravel je i pored toga što je preuzeo formalnu strukturu kvarteta svoga prethodnika, predstavio u ovom delu drugačije, čak i suprostavljene muzičke ideje. On je naime, 1902. godine stvorio delo koje je jednostavnije, uglađenije, u kojem je, prema rečima samog kompozitora,  sledio pravac "suprotan Debisijevoj simbolici", napuštajući "neodređenost i bezobličnost ranih francuskih impresionista u korist povratka klasičnim standardima". Gudački kvartet u F duru oslikava raznovrsnost Ravelovog idioma, i u njemu ovaj umetnik pokazuje svoje "najbolje impresionističko izdanje, u isto vreme zadržavajući i štiteći svoju originalnost".