Gramofonija

Ansambl čije ćete snimke večeras slušati nastao je samo četiri godine pre objavljivanja ove ploče, na inicijativu violiniste Lazara Gozmana, koji je bio njegov rukovodilac gotovo dve decenije. Orkestar je brzo stekao veliku popularnost u SSSR-u, nastupajući bez dirigenta i snimajući dela ređe izvođenih autora kao što su Ditersdorf, Mijo i Vila-Lobos, te ostvarenja domaćih kompozitora koji su često posvećivali svoje partiture ovom ansamblu. Ubrzo po početku rada Gozmanovog orkestra, Lenjigradska filharmonija je osnovala svoj kamerni ansambl, čiji je repertoar ipak bio pretežno sačinjen od dela starih majstora i bečkih klasika, tako da se u katalogu Melodije mogu jasno razlikovati i pored velike sličnosti u nazivima ansambala. Lenjingradski kamerni orkestar je u toku svoje karijere objavio više ploča sa snimcima Salmanova, a zapisi iz njihove dugogodišnje saradnje se i dalje povremeno objavljuju na savremenim nosačima. Najnovije izdanje objavljeno je 2016. godine, međutim, čini se da zapisi koji se nalaze na ovoj ploči do sada nisu doživeli svoja reizdanja.

Zanimljivo je da nijedna ploča ovog ansambla iz šezdesetih godina nema svoj poseban omot, a jedna od najranijih sa posebnim dizajnom biće tek iz 1972. godine. Iako je Melodija u ovom periodu često objavljivala ploče u generičkim omotima, ipak se mogu pronaći značajni izuzeci i to već u opusu konkurentskog kamernog orkestra Lenjingradske filharmonije čije su pojedine ploče iz istog perioda imale jedinstven dizajn. Može se pretpostaviti da je jedan od razloga za ovakav različit tretman orkestara bio i taj što je ansambl filharmonije često nastupao kao pratnja čuvenim solistima čija se slika nalazi na omotu, što nije bio slučaj sa Gozmanovim orkestrom koji je u ovom periodu uglavnom izvodio dela sa orkestrom u prvom planu.   

Autor Milan Mlojković
Urednica Sanja Kunjadić