Muzej zvuka

Još od vremena cara Maksimilijana I, habzburški dvorovi su bili centri u koje su dolazili najbolji muzičari tog doba, a pre svih ugledni flamanski polifoničari. I Maksimilijanovi potomci, Karlos V i njegov sin, Filip II, na španskom habrzburškom dvoru su imali svoje „kapile flamenke”, odnosno „flamanske kapele”, u kojima su radili velikani poput Pjera de Manšikura, Žorža d la Ela i Filipa Rožijea. Na albumu Filip Rožije i Španija koji ćete slušati u večerašnjoj emisiji, predstavljena su dela prethodnika i naslednika ovog kompozitora na mestu kapelmajstora na španskom dvoru.

Filip Rožije je došao u Madrid kao dečak, 1572. godine, kako bi pevao u dvorskom horu. Tokom naredne decenije, lagano je napredovao u hijerarhiji dvorske muzičke kapele, te je 1586. godine, nakon smrti Žorža d la Ela, preuzeo upravljanje muzikom na španskom dvoru.

Iako je Rožije bio veoma plodan autor, najveći deo njegovog opusa nije sačuvan. Naime, veliki broj kompozicija nestao je u požaru koji je nakon zemljotresa 1755. godine zahvatio biblioteku Žoaoa IV u Lisabonu, gde su manuskripti bili pohranjeni. Rukopisi duhovnih dela koji su preostali posle ove tragedije, ali i kopije koje su kasnije pronađene čak i u udaljenom Meksiku, otkrivaju da je Rožije bio veliki majstor flamanskog stila. Umro je 1596, sa samo trideset sedam godina, ali o njegovom ugledu i uticaju svedoči stih Lopea de Vege koji je u svojoj poemi Apolonov lovor napisao: „Rožije, čast, slava i svetlost Flandrije, ostavio je ovaj svet u cvetu svog genija, oduzimajući nam našeg slatkog Orfeja”. Na mestu kapelmajstora španskog dvora, nasledio ga je Mateo Romero, koji je uprkos italijanizovanom imenu, bio Flamanac rođen u Liježu kao Matju Rozmaren. On će biti poslednji flamanski kapelmajstor, čija će ostavka 1633. godine označiti kraj dominacije flamanskih kompozitora na evropskim dvorovima.

Urednica emisije: Ivana Neimarević