Muzej zvuka - Harfa

Glavni izazov istorijskog razvoja ovog instrumenta bio je proširenje njegovog tonskog opsega. U doba srednjeg veka i renesanse na vrat harfe ugrađivane su čivije kako bi se prilikom okidanja žice postigao zvonkiji zvuk, a do baroknog perioda u Italiji i Španiji dodavan je drugi red žica za proizvodnju hromatskih tonova. U Tirolu, polovinom 17. veka, opseg dijatonske harfe proširivao se upotrebom manualnih kukica, koje su skraćivale dužinu žica. Ovaj, za izvođača zahtevan sistem pojednostavljen je uvođenjem pedalnog mehanizma, tako da se pritiskom pedala pokreću mesingani koturići, koji menjaju intonaciju svih istoimenih žica u svim oktavama. Na ovu zamisao prvi je došao graditelj instrumenata Karl Hohbruker 1720. godine, kada je postavio najpre pet, a zatim i svih sedam pedala. Njegov pedalni sistem, međutim, menjao je intonaciju harfe za polustepen naviše, čime su se jednostrukim pokretom iz iste žice mogla dobiti samo dva tona. Pariski graditelj Sebastijan Erar je 1811. godine usavršio pedalni sistem, tako da se preštimavanjem iste žice dobijaju tri tona. On je postavio pedalni mehanizam sa dvostrukim pokretom, odnosno sistem gde je svaki od sedam pedala mogao biti postavljen u tri različita položaja. Pedalna harfa sa dvostrukim pokretom preteča je savremene velike harfe i njena konstrukcija nije se bitnije menjala do danas.

Masumi Nagasava izvodi na pedalnim harfama sa jednostrukim pokretom Žan Anrija Nadermana iz 1815. godine, i švajcarskog graditelja Biata Volfa iz 1997. godine, izrađenog prema pariskom modelu iz druge polovine 18. veka, kao i na pedalnoj harfi sa dvostrukim pokretom Sebastijana Erara iz 1825. godine.

Autorka emisije Marija Šorak