Ciklus filmova Andreja Zvjaginceva

Ruski reditelj Andrej Zvjagincev, u svet filma ušao je poput komete kada je 2004. godine kao zakasneli debitant u 39. godini snimio film Povratak (Vozvrashchenie, 2003) i osvojio Zlatnog lava u Veneciji. I bio je to prvi ruski film koji je trijumfovao na Mostri, od slavnog Tarskovskog koji je Zlatnog lava dobo 1962. godine.

Žanrovski to je svojevrstan hladan "road-movie" u severnoj tajgi, koji pripoveda o ocu koji se iznenada vratio u živote dvojice tinejdžera, postavši predmet nadanja, izvor autoriteta, ali i svirepe moći.

Posle tog dela Zvjagincev snima još tri filma koja na različite načine ispituju instituciju patrijahalnog autoriteta otelotvorenog u figuri oca, vladara, ali i same moći.

U sledećem filmu o porodičnom putovanju u divljinu Izgnanstvo (Izgnanie), iz 2007. godine baš kao i u Povratku, reditelj to radi u stilu hladne, elegantne mitske parabole.

Protagonista filma Konstantin Lavronenko proglašen je najboljim glumcem na Kanskom festivalu.

Sa psihološkom dramom inspirisanom istinitom pričom Elena (Elena) iz 2011. godine o skromnoj ženi koju su očaj i briga za sina i njegovu porodicu naveli da počini zločin, ruski sineasta se okreće socijalnom realizmu i žanru krimi filma koji u pojedinim momentima podseća na radove kultnog francuskog reditelja Kloda Šabrola.

Ipak od potpunog art reditelja, Zvjagincev postaje politički osvešćen autor. U okviru ruske filmske tradicije, koja od avangarde na ovamo zazire od realizma, novi opus Andreja Zvjaginceva postaje shvaćen kao „provokacija" i „sabotaža" i upravo te karakteristike isplivavaju na površinu u njegovom najnovijem filmu Levijatan (Leviafan) iz 2014. godine koji je u isto vreme i socijalni triler i parabola moći sa mitskim referencama.

To je žestok provokvativan politički film koji govori o društvu u kojem "autoriteti divljaju".

Policija, sud i crkva u funkciji su gole vlasti, a vera je pokroviteljska snaga tog poretka. Levijatan je doživeo uspeh van granica Rusije osvojivši Zlatni globus za najbolji strani film, bio je ruski kandidat za Oskara, a na Kanskom festivalu gde se takmičio za Zlatnu palmu dobio je nagradu za scenario.