Panorama – Beogradski Džez Festival '77 - Shelly Manne Quartet

Rođen na Menhetnu, u Njujorku, u familiji bubnjara (otac Maks Men i ujaci bili su bubnjari), rano se susreo sa bubnjevima. Divio se mnogim vodećim sving bubnjarima tog vremena, posebno Džo Džounsu i Dejv Tou. Bili Gledston, kolega Menovog oca i najcenjeniji perkusionista na njujorškoj pozorišnoj sceni, ponudio je tinejdžeru Šeliju savete i ohrabrenje.

Men je brzo razvio svoj stil u klubovima  52. ulice u Njujorku kasnih 1930-ih i 1940-ih. Njegov prvi profesionalni posao u poznatom big bendu bio je sa orkestrom Bobi Birna 1940. godine. Tih godina, kako je postajao poznat, snimao je sa džez zvezdama poput Kolmen Hokinsa, Čarli Šejversa i Don Bajasa. Takođe je radio sa brojnim muzičarima koji su uglavnom povezani sa Djuk Elingtonom, poput Džoni Hodžisa, Hari Karnija, Lorens Brauna i Reks Stjuarta. 1942. godine, tokom Drugog svetskog rata, pridružio se obalskoj straži i služio je do 1945. godine.

Nakon rata, kada je bi bap pokret počeo da menja džez u drugoj polovini 1940-ih, Men ga je zavoleo i brzo se prilagodio stilu, nastupajući sa Dizi Gilespijem i Čarli Parkerom, a takođe u to vreme radio je sa zvezdama u usponu kao što su Flip Filips, Čarli Ventura, Leni Tristano i Li Konic.

Veliku slavu stekao je kada je postao deo big bendova Vudi Hermana i, posebno, Sten Kentona kasnih 1940-ih i ranih 1950-ih, osvajajući nagrade i razvijajući sledbenike u vreme kada je džez bio najpopularnija muzika u Sjedinjenim Državama. Pridruživanje snažnoj Hermanovoj postavi omogućilo mu je da svira bi bap koji je voleo. Kontroverzni Kenton bend, sa druge strane, sa svojim "progresivnim džezom", sa mnogim složenim, preopterećenim aranžmanima, bio je pravi teški izazov. Ali , Men je cenio muzičku slobodu koju mu je Kenton dao i video je kao priliku da eksperimentiše zajedno sa onim što je još uvek bio veoma inovativan bend.Pristao je na izazov, pronalazeći nove boje i ritmove i razvijajući svoju sposobnost da pruži podršku u različitim muzičkim situacijama.

Jedno vreme bio je sledbenik West Coast džeza, jedne od varijanti sool džeza, ali je to predstavljao samo mali deo Menovog sviranja. U Los Anđelesu, i povremeno se vraćajući u Njujork i drugde, Men je snimao sa muzičarima svih škola i stilova, počev od onih iz sving ere preko bi bapa do kasnijih razvoja modernog džeza, uključujući hard bap, koji se obično smatra antitezom sool džeza, odnosno West Coast džeza.

Od snimaka od 78 obrtaja u minuti iz 1940-ih do LP ploča iz 1950-ih i kasnije, do stotina filmskih zvučnih zapisa na kojima se pojavio, Menov snimljeni materijal je bio ogroman i često ga je bilo teško odrediti. Prema džez piscu Leonard Federu, Menovo sviranje čulo se na „preko hiljadu LP ploča“ - izjava koju je Feder dao 1960. godine, kada Men nije stigao ni do sredine svoje 45-godišnje karijere.

Na listi onih sa kojima je Men nastupao nalaze se Beni Karter, Erl Hajns, Kliford Braun, Zut Sims, Ben Vebster, Mejnard Ferguson, Vordel Grej, Lajonel Hempton, Džunior Mens, Džimi Džufre, Sten Gec, Soni Rolins, Bil Evans, Beni Gudmen i Ornet Kolmenom - što je upečatljiv primer njegove svestranosti.

Tokom decenija, sedeo je za bubnjevima iza renomiranih vokalnih zvezda poput Ele Ficdžerald, Mel Tormea, Pegi Li, Frenk Sinatre, Ernestine Anderson, Sare Von, Lene Horn, Nensi Vislon,...

Kako je džez postajao sve istaknutiji u filmovima, Men je postao popularni bubnjar u filmskoj industriji; čak se pojavio na ekranu u nekim manjim ulogama. Henri Manćini je posebno našao dosta posla za njega; njih dvoje su delili interesovanje za eksperimentisanjea Manćini se oslanjao na Mena da oblikuje perkusivne efekte u svojoj muzici. „Doručak kod Tifanija“ (1961), „Hatari!“ (1962) i „Pink Panter“ (1963) samo su neki od Manćinijevih filmova u kojima su se mogli čuti Menovi bubnjevi i specijalni perkusivni efekti.

Često je sarađivao sa Manćinijem i na televiziji, kao na primer u serijama „Piter Gan“ (1958–1961) i „Gospodin Laki“ (1959–1960). Manćini ga je angažovao za praktično sve svoje partiture i drugu muziku u to vreme.

Slušaćete snimke njegovog kvarteta sa koncerta u Beogradu, 1977. godine.