Đoakino Rosini: Tankred

Glavne uloge tumače mecosopran Ana Garjačova kao Tankred, sopran Melisa Peti kao Amenaida, tenor Antonino Siraguza kao Arđirio, bas Andreas Volf kao Orbacano, mecosopran Laura Polvereli kao Isaura i tenor Ilja Skvirskij kao Rođero. Horom Praške filharmonije i Bečkim simfonijskim okrestrom diriguje Ji-Čen Lin.

Tankred je 1813. godine doneo Rosiniju svetsku slavu i uspostavio ga kao vodećeg italijanskog operskog kompozitora njegove generacije. Stendal je napisao da je izvođenje ovog dela bio „pravi, iznenadni, udar groma iz plavog, mirnog neba italijanskog operskog teatra”. Krenuvši sa dasaka venecijanskog teatra La Feniče, slava dvadesetjednogodišnjeg kompozitora, brzo se širila po Italiji, a na Pariskoj premijeri 1822, kada je glavnu ulogu – en travesti – pevala Đudita Pasta zabeleženo je da je publika izvodila pevače da se poklone čak trideset puta. Zanimljivo je napomenuti da je slavnu kavatinu Di tanti palpiti koja je zaštitni znak ove Rosinijeve opere, Vagner parodirao u horu krojača u operi Majstori pevači.

Verzija iz Ferare, koja je upriličena mesec dana po venecijanskoj premijeri, bio je Rosinijev pokušaj da kraj dela prilagodi tragičnom ključu po uzoru na Volterovu dramu koja je poslužila kao predložak za libreto. S obzirom na to da ova verzija nije požnjela veći uspeh, kompozitor je povukao reviziju, a deo muzike redistribuirao u drugim svojim delima, te se ona smatrala izgubljenom. No, polovinom sedamdesetih godina 20. veka, grof Đakomo Leki, čiji je predak bio libretista Tankreda za verziju iz Ferare – Luiđi Leki, je sređivao porodična dokumenta i tako slučajno nabasao na nekoliko muzičkih rukopisa od kojih je jedan nosio nedvosmislen potpis Rosinija i njegovu izjavu da je ovo njegovo delo. Tako je nađen, tragični kraj verzije iz Ferare, te su 1976. godine muzikolog Filip Goset i njegovi saradnici sa Univerziteta u Čikagu pripremili kritičko izdanje Tankreda, koje je danas najčešće u upotrebi.

Urednica Ksenija Stevanović