Umetnost interpretacije – Milka Stojanović

Milka Stojanović je rođena u Beogradu 1937. godine. Uporedo sa studijama Svetske knjževnosti, pohađala je studio pevanja Zdenke Zikove u Beogradu, da bi se potom usavršavala kod zvezde Metropoliten opere, Zinke Kunc i profesora Di Luga u studiju milanske Skale. Kao veoma mlada pevačica sa velikim uspehom je debitovala na sceni Beogradske opere 1960. godine kao Amelija u Verdijevoj operi Bal pod maskama. U prve tri sezone posle debija ostvarila je niz značajnih uloga, među kojima su Aida, Dezdemona, Leonora, Santuca, Jaroslavna i mnoge druge. Pevala je glavne sopranske role u jugoslovenskim premijerama opera Nabuko, Atila, kao i u Belinijevoj Normi, sa kojom je svečano otvorena obnovljena zgrada Narodnog pozorišta u Beogradu 1966. U njujorškom Metropolitenu debitovala je 1967. godine kao Leonora u Verdijevoj operi Moć sudbine, a narednih nekoliko godina bila je stalni član ove operske kuće. Na jednoj od najznačajnijih svetskih operskih pozornica, nastupala je u glavnim ženskim ulogama u operama Aida, Moć sudbine, Đokonda, Simon Bokanegra, Boemi i Turandot.

Časopis „Opera News” iz Njujorka dodelio joj je nagradu „Golden Voice”, na osnovu mišljenja stručne javnosti i operske publike, čime je izdvojena, uz Renatu Tebaldi, Benjamina Đilija i Marija del Monaka u jedan od četiri najlepša glasa 20. veka.

Kao dramski sopran italijanskog faha, Milka Stojanović je četiri godine nastupala i u Velikoj državnoj operi u Kelnu, a bila je i stalni gost Bečke državne opere, Opere Zapadnog i Istočnog Berlina i moskovskog Boljšoj teatra. Za svoja dostignuća, dobila je Oktobarsku nagradu grada Beograda i dve nagrade Narodnog pozorišta u Beogradu.

Glas ove pevačice posedovao je izuzetnu lepotu i zvučnu punoću, a bio je izjednačen u svim registrima, podjednako uverljiv u pijanistinu ali i u fortisimu. Tome je doprinela činjenica da je njen glas školovan po uzusima belkantističke pevačke škole, ali ne treba zanemariti ni prirodnu muzikalnost, osećaj za scenski izraz i sugestivnu pojavu Milke Stojanović.

Zato u svojoj kritici Đorđe Kadijević navodi „Samo usavršena vokalna tehnika mogla je da izrazi sve mogućnosti tako izuzetnog glasa kakav je dramski sopran Stojanovićeve. Takav glas i takva tehnika bili su zalog njenog meteorskog uspeha koji će je još u najranijoj mladosti učiniti zvezdom Beogradske opere a zatim odvesti dalje na velike svetske pozornice... Glas koji već decenijama odjekuje muzičkim prostorima sveta biće zauvek zapamćen po svojoj jedinstvenoj, neponovljivoj boji u kojoj su čudesno spojeni blistava zračnost i tamna, dramska tenzija. Boja tog glasa, produbljena snagom dramskog doživljaja čini da se neke poznte arije poptu čuvenog Verdijevog „Paće” u interpretaciji Milke Stojanović pretvaraju u autentične kreacije koje imaju snagu otkrovenja kakva se ne slute u interpretacijama drugih soprana”, zaključuje u svojoj kritici Đorđe Kadijević.

Urednica emisije: Ivana Neimarević