Veliki interpretatori - Dirigent Maris Jansons

Rođen 1943. godine u Rigi, Maris Jansons je muzikom počeo da se bavi zahvaljujući svom ocu koji je svirao violinu. Nakon preseljenja u Lenjingrad, gde je otac dobio angažman u filharmoniji, Maris 1956. godine upisuje tamošnji konzervatorijum na kojem studira klavir i dirigovanje. Dirigentsko usavršavanje nastavio je 1969. godine u Beču u klasi Hansa Svarovskog, a potom i u Salcburgu kod Herberta Karajana. Primetivši Jansonsov talenat, Karajan ga je pozvao za svog asistenta u Berlinskoj filharmoniji, što je mogao biti početak Jansonsove međunarodne karijere da sovjetske vlasti nisu onemogućile ovu zamisao.

Narednih godina, Jansonsov angažman bio je ograničen na prostor Sovjetskog saveza. Godine 1973. on postaje asistent dirigenta Lenjingradske filharmonije, sa kojom radi sve do 1979. godine, kada odlazi u Oslo gde je postavljen za dirigenta tamošnje Filharmonije. Sa ovim orkestrom Janson će intenzivno sarađivati sve do 2000. godine i načiniti veći broj albuma za diskografsku kuću I-Em-Aj. Pored angažmana u Filharmoniji u Oslu, Jansons je ostvario brojne nastupe sa drugim orkestrima širom sveta, među kojima su i Londonska filharmonija - čiji je jedno vreme bio glavni gostujući dirigent - Londonski simfonijski orkestrar i Simfonijski orkestar iz Pitsburga. Od 2002. godine nalazi se za pultom šefa-dirigenta Kraljveskog koncerthebau orkestra, nasledivši na tom mestu Rikarda Šalija. Posebno priznanje sa ovim orkestrom stekao je 2008. godine, kada je pod njegovim vođstvom Koncerthebau proglašen za najbolji orkestar sveta u izboru nemačkih muzičkih kritičara. Pored ovog priznanja, Jansons je nagrađen Gremijem za tumačenje Trinaeste simfonije Dmitrija Šostakoviča, kao i prestižnom nagradom Eho, 2007. godine. U širokom repertoaru Marisa Jansonsa težište je na simfonijskoj muzici, premda je u svojoj karijeri sa uspehom dirigovao i operska ostvarenja.

Jansonsove interpretacije odlikuje širina muzičkog daha, suptilno isticanje kolorističkih slojeva orkestarskog sloga, kao i originalan način iskazivanja emocionalnih klimaksa oličen u snažnoj afektivnosti, u kojoj često poseže i za maksimalnim intenzitetom orkestarskog zvuka.

Autor Stefan Cvetković.