„Od NOB-a do popularne kulture”, „Pripovijedanje slika”

U današnjoj emisiji govorimo o jednoj izložbi i jednoj knjizi. U galeriji B2 u toku je izložba vajara Vojina Stojića „Od NOB-a do popularne kulture”, koja će moći da se pogleda do 20. juna.

Na postavci je predstavljen opus umetnika koji je nastao od 1950. do 1998. godine. Pred publikom je 25 dela Vojina Stojića (1921‒2001), autora desetina javnih spomenika, profesora na Fakultetu likovnih umetnosti i prevodioca značajnih izdanja koja su ušla u obaveznu literaturu likovne umetnosti. Bio je i prorektor Univerziteta umetnosti u Beogradu u dva mandata, i dobitnik više priznanja, između ostalog i nagrade Oktobarskog salona 1964. Radovi na izložbi u B2, po sudu istoričara umetnosti, pružaju samo delimičan, ali vrlo jasan pogled na neveliki, ali vrlo značajan Stojićev opus.

„Principi rada pri oblikovanju materijala u dinamične celine postavljaju Vojina Stojića na izrazito mesto pre svega u posleratnoj jugoslovenskoj skulpturi, ali i šire u istoriji srpske i jugoslovenske umetnosti. Nakratko se možemo vratiti slojevima sećanja i zaboravljanja vezanim za spomeničku arhitekturu i postaviti ista pitanja o autorima i autorkama tih transvremenskih mesta sećanja. Čega se i koga se sećamo? Šta je ono što kao pojedinci i društvo pamtimo ili (ne)svesno zaboravljamo? I na kraju, gde je mesto Vojina Stojića i njegovih radova u muzejskom, istorijsko-umetničkom i kolektivnom pamćenju...”, piše istoričar umetnosti Mirko Kokir u katalogu za izložbu. Na ova pitanja pokušaće da da odgovor u Zlatnom preseku uz Bojana Muždeku, direktora Galerije B2.

U drugom delu emisije pažnju posvećujemo knjizi „Pripovjedanje slika” istoričarke umetnosti i književnice Neve Lukić, koja je predstavljena sinoć u prepunoj Galeriji Menjačnica Gete instituta. „Pripovijedanje slika” ostavlja utisak prisutnosti gotovo celokupnog savremenog jugoslovenskog umetničkog prostora na kojem se slike i jezik vešto prepliću. Ova zbirka tekstova ili pak kolekcija mnoštva iskustava i sećajućih gledanja stoga, ne slučajno, započinje radom Vlade Marteka „USA‒Balkan” (1996), gde se kroz jednostavan postupak preimenovanja Sjedinjene Američke Države transformišu u mapu Balkana, a zatvara se izložbom Lale Raščić „Bakar gori” (2023), koja, između ostalog, problematizuje otomansku tradiciju tepsijanja na ovim prostorima – starinskog načina pevanja, uglavnom među ženama, uz okretanje bakarne tepsije. Između ta dva pola zastupljeni su umetnici koji su nesumnjivo ostavili traga na istom kulturnom prostoru: Boris Bućan, Dalibor Martinis, Goranka Matić, ali i oni srednje generacije koji narative slika koje nas okružuju neprestano preispituju poput: Vladimira Nikolića, Sanje Latinović, Ane Mušćet, Borisa Burića i nekolicine drugih. Između svih ovih reči i predstava, u ovoj monografiji stoji istoričarka umetnosti i spisateljica Neva Lukić. (Iz predgovora knjige „Pripovijedanje slika” autora Marka Goluba)

Za Zlatni presek govorile su Neva Lukić i Milena Jokanović, naučni saradnik Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu i savetnik u Muzeju Jugoslavije.

Emisiju vodi Tanja Živković.