O krizi plodnosti i braka u Ateljeu 212 – komad „64“

Nemogućnost začeća, telesna, psihička i sva druga iskušenja vantelesne oplodnje kroz koje prolazi pre svega žena, ali posredno i oboje supružnika, njihovi roditelji i prijatelji, osnovni je sižejni tok najnovijeg dramskog teksta ugledne hrvatske spisateljice Tene Štivičić čiji se tekstovi igraju na scenama širom Evrope, od Nacionalnog teatra u Londonu do pozorišta u Japanu.

Komadom 64 Štivičić se zapravo „vraća“ jednoj od dominantnijih tema svog dramskog pisma – preispitivanju muško-ženskih odnosa u kontekstu ustaljenih stereotipa o braku, ljubavi, društvenom i socijalnom statusu, karijeri, prijateljstvu, slobodi, emancipaciji, odnosu roditelja i dece, sukobu generacija...

U središtu su supružnici Eva i Danijel koji, na izmaku desete godine braka i na pragu četrdesete godine života, osvešćuju bolnu činjenicu da ne mogu dobiti dete prirodnim putem.

Ovaj osnovni zaplet povod je za dramsku elaboraciju čitavog niza pitanja i dilema, od emotivnih do egzistencijalnih, od krize braka do krize identiteta, od pitanja lične slobode i prava na izbor i to ne samo supružnika (ovih iz drame ili bilo kojih drugih) nego jedinke kao takve, u ovom svetu najgorem od svih, prenapregnutog formama, stereotipima, konvencijama i pravilima, u kojem je pojedinac, bio u braku ili solo, zapravo izgubljen u sopstvenoj usamljenosti podjednako kao i u virtuelnom okeanu paralelnih, veštačkih svetova interneta i društvenih mreža.

Sa sebi svojstvenim stilom – koji vrca humorom, paradoksima, decentnom ironijom i cinizmom – Tena Štivičić, jezgrovitim, brzim dijalozima i kroz sporadične ispovedne solilokvije troje glavnih protagonista (supružnika i Evine prijateljice Bele), na relaksiran, duhovit ali i bolan način, tematizuje osnovne dileme ne samo muškarca i žene, nego Čoveka kao takvog.

Alisa Stojanović je, u pogledu režije i postavke glumačke igre, ostvarila stilski i žanrovski pročišćenu predstavu, s merom stilizovanu, koja se igra na znakovito kosoj crnoj ravni (scenograf Darko Nedeljković) oslobođenoj svih suvišnih elemenata, na koju svi glumci stupaju bosonogi u jednostavnim kostimima Jelisavete Tatić Čuturilo od kojih je Evin naglašeno jednostavan, znakovit i funkcionalan. Naime, ona sve vreme presvlači jednu te istu bluzu: dekolte (izrez) je čas na grudima, čas na leđima.

Hana Selimović igra Evu (ime, naravno, nije slučajno) kao otresitu, samosvojnu, ali i nedoumicama pritisnutu mladu ženu u poodmaklim tridesetim godinama. Iako ovu Evu krasi ono što inače krasi žene u odnosu na muškarce: izraženija zrelost i sposobnost suočavanja sa sobom i drugima, njena zapitanost pa i zbunjenost nad proteklim i budućim životom kao da izražava muku svake osvešćene žene koja pokušava da racionalizuje svoj postupke, odluke i opredeljenja.

U ulozi Evinog supruga Danijela, Miloš Timotijević nastupa, s pravom, svedenije i sasvim u skladu s tim kako je lik napisan: nesiguran, nedovoljno ostvaren, s manjkom samopouzdanja, on pokušava da se samopotvrdi, u svojim ali i u očima drugih, u virtuelnom svetu svog „privatnog“ avatara (stilizovana uloga i kostim Denisa Murića).

Jelena Đokić je vrlo plastično odigrala Evinu prijateljicu Belu: žovijalna, raspričana, blagoglagoljiva, dobroćudna, opredeljena solerka koja se ponekad oseća kao da je jedina i sama na celom svetu.

Evinu majku Helenu i Danijelovog oca Olivera, tačno i precizno, igraju Vladica Milosavljević i Branislav Zeremski. Ona je slobodoumna žena s očiglednim hipi bekgraundom, a on čangrizavo zakeralo, kakvo očevi inače umeju da budu. Vladislav Mihailović je do cepidlačenja posvećeni doktor, a Ivan Jevtović naoko zavodljivi komšija (naoko privlačna „kombinacija“ za Evu).

Sam naslov komada („64“) može da zvuči zagonetno i neobično, ali i ne mora. S obzirom na to na šta se odnosi mogao je da bude i 128 ili 192, na primer, ali nije. Ako mene pitate, a s obzirom na temu i sadržaj komada, mogao je da bude i ajahuaska. U čemu je „tajna“ otkrijte sami.