Imaginarni pejzaži

Ovo je prvi album enigmatičnog umetnika, koji tvrdi da je iz Beograda, posle „Circular Forms" objavljenog 2015. godine. Kako se to može čitati u crticama albuma, ovo delo je nastalo izbegavajući akademizam i uobičajeno pravljenje softverskih pečeva, već je Mogard „improvizovao na modularnim sintisajezima satima, danima, mesecima i godinama kao što konvencionalni „bend" razvija grupnu intuiciju". U ovim rečima vidi se dalje razvijanje narativa o Abulu Mogardu kao „čarobnjaku" koji deluje izvan uobičajenih granica ambijentalne muzike i koji u svojoj muzici dolazi do metafizičkih uvida, odnosno „postfizičkih" iskustava. Naravno, ovo je karakteristična mistifikacija koja prati Abula Mogarda od kako se pojavljuje na sceni eksperimentalne i ambijentalni elektronike, odnosno sada već možemo reći svojevrsni zadani konceptualni okvir u koji je uračunat u markentiško-estetski učinak muzike. No, i pored toga, numere koje ćete čuti su urađene sa puno detalja, brige i određenog slobodarskog zanosa, koji daje skrivanje iza anonimnog identiteta, odnosno koje omogućava i cinični podmseh ispod postavljene maske. Sa druge strane, Mogard „otkriva" da je album nastao pod uticajem poznatih brazliskih muzičara Toma Zea, Antonija Karlosa Žobima i Čika Buarkvea, odnosno njihovog pristupa takozvanoj brazilskoj popularnoj muzici, u čijoj je osnovi inovativna i delikatna modifikacija sambe i bosa nove. U harmonskim progresijama albuma „Above All Dreams" je, u neku ruku, moguće čuti odbljesak brazilske muzike, no može se postaviti i pitanje u kojoj meri je važno da znamo ili da prepoznamo ovaj mogući ili autorizovani „uzor"? U kranjoj liniji, za melanholične, kinematografske, lučne numere koje pravi Mogard ovo i nije od presudnog značaja i možda bi se muzika ovog anonimnog autora mogla slušati kao takva - apstraktna i bezinteresna, slobodna da je slušalac samostalno percipira i narativno dopunjuje.

Urednica Ksenija Stevanović