Autohipnoza i Kritika o kritici

Slike dolaze iz dubine

nad njima nemaš uticaj

one same biraju

kada će i gde da probiju

u stih

stihovi su iz pesme „Pesma, skriveni dodir" Đorđa Despića, koji ilustrativno predočavaju dve magistralne okosnice čitave pesničke knjige Autohipnoza - sećanje i pesma. Sećanje se najviše odnosi na detinjstvo, pa se kroz evokaciju uspomena iz ranog dečačkog doba i njihovu rekonstrukciju i promišljanje u sadašnjosti pesničkog subjekta pesma/knjiga sve vreme tka. Tkanje je i tematski i figurativni plan Despićeve knjige, u kojem se čitalac identifikuje nailazeći na svoje niti sećanja.

A o čemu razmišlja autor dok stvara pesmu - nesmetanom poniranju u uspomene iz detinjstva, njihovoj selekciji ili o čitaocu? Koliko je njegovo tkanje svesna radnja ili je za taj rad presudno dvojno prebivalište - u racionalnom koliko i iracionalnom, tekstu i van teksta, rutinskom i nadahnuću, neka su od pitanja koja, između ostalog, pokreće nova knjiga našeg gosta.

Kritika o kritici profesorke Adrijane Marčetić sadrži 14 ogleda o književnoj kritici, kao „svedočanstvo o savremenoj, ali i onoj nešto starijoj srpskoj i jugoslovenskoj", koje je autorka proteklih godina (osim jednog teksta koji je nastao za ovu priliku) objavljivala u stručnoj periodici. Tekstovi su grupisani u četiri celine po tematskoj srodnosti: o knjigama i pojmovima Svetozara Petrovića, o značaju kontekstualanog pristupa, te komparatističkim temama. Uz Svetozara Petrovića kao teoretičara kojem se pridaje najviše pažnje, ali koji se pojavljuje i kao glavni junak knjige u celini, u kritičkom obzoru Adrijane Marčetić našle su se knjige Ive Tartalje, Leona Kojena, Tanje Popović, Jovana Popova, Dunje Dušanić, Dejvida Norisa, Vladimira Zorića...

Osim što podsećaju na raznovrsnost književnih tradicija u tumačenju, ovi radovi ističu i važnost ukupnog pristupa književnom delu kao komunikaciji, u kojoj su sve tri strane autor-delo-čitalac ravnopravne.

Uređuje i vodi Sonja Milovanović.