Homolje

Turista bi, pak, rekao: Homolje - živopisni predeo Istočne Srbije, sa drevnim legendama, običajima i mitovima, skrivenim blagom, sa zanimljivim pećinama, mnogim vodotocima, vodopadima, stenovitim planinskim vrhovima, raskošnim pašnjacima, planinskim vidikovcima, ljupkim selima, živopisnim folklorom i srdačnim lokalnim stanovništvom...

Avanturista bi sigurno pomenuo: prašumu Vinatovaču ili Busovatu, jedinu takve vrste u Srbiji i ovom delu Evrope, koja je poznata po bukvama starim više od 350 godina; izvor reke Mlave, jedan od najdubljih na starom kontinentu, oazu spokoja i kristalno čiste vode; više od dvadeset tek delimično istraženih pećina te stada goveda i čopore konja koji galopiraju po planinskim pašnjacima i homoljske šume, utočište vukova, divljih veprova, jelena, srndaća, pa i muflona.

A Dragiša Bogdanović, stručni suradnik u Turističkoj organizaciji Žagubice, kome prevelika ljubav prema rodnom kraju nije dala da ga - poput mnogih - napusti, zna, pa nam je, letos "kojekuda" u Žagubici i pričao:

- zašto se već vekovima Homolje pogrešno naziva tako, a jedino ispravno bi bilo Omolje;

- zašto je taj, već i geografskim položajem skrajnut, predeo, ostao po strani od svih aktuelnih tokova, ali je oduvek bio najpoželjniji za ratovanje što potvrđuju i ostaci rimskog "via militaris", vojnog puta;

- o jedinstvenoj na svetu travi koja još nema ni ime, a koja živi u vodi Izvaričkog vrela;
- o lekovitosti pašnjaka i vazduha na Beljanici koji - dokazano - obnavljaju organizam i ozdravljuju;

-pa i o tome kako su sirotinja i beda koje nikada nisu napuštale Homolje, ujedno i sačuvale posebnost tog kraja.

Uzbudljivu i malo poznatu priču zabeležile Mirajana Nikić i Elizabeta Arsenović.

Radio Beograd 1, 09.05