Kompozitor meseca – Luiđi Kerubini

Na privatnom i poslovnom planu 1794. godina je bila značajna za Luiđija Kerubinija: u Parizu je stupio u brak sa Ane-Sesil Turet, sa kojom je potom dobio troje dece, a stekao je i finansijsku stabilnost postavši član ansambla Nacionale Garde, koji je okupio Bernar Saret, a kojim je upravljao Fransoa-Žozef Gosek. Inače, Saret je u istoriji ostao upamćen i kao osnivač Nacionalnog muzičkog Konzervatorijuma koji je započeo sa radom 3. avgusta 1795. Ova visokoškolska institucija će vremenom prerasti u pariski Konzervatorijum, a u njemu je, pored Goseka, Gretrija i drugih francuskih autora, kao konsultant za nastavu radio i Kerubuni. Kako je jedan od zadataka članova Konzervatorijuma bio i da realizuju političke festivale, u periodu od 1794. do 1799, Kerubini je komponovao na desetine himni, oda i marševa za vokalne i instrumentalne ansamble, koristeći u njima i posebne instrumente poput bucina i tam-tama.

Suočen sa zahtevnim obrazovnim programom, ali skromnim resursima, Kerubini je 1796. godine zatražio da dragocena muzička biblioteka Padre Martinija u Bolonji bude dostupna i studentima u Parizu, a i sam je počeo da piše osnovne udžbenike iz solfeđa. Uporedo je radio i na oblikovanju partiture za operu Medeja, koja je premijerno izvedena marta 1797. godine u Teatru Fejdo u Parizu, u osvit Francuske revolucije. Kerubini je Medeju prvobitno koncipirao kao operu komik uz sporadičnu upotrebu govornih dijaloga, na osnovu libreta Fransoa-Benoa Hofmana koji je tekst načinio adaptirajući Euripidovu tragediju. Iako su kritičari tog doba Medeju ocenili kao dragoceno delo, ono nije naišlo na šire odobravanje publike. Nekoliko godina kasnije kompozitor je delo predstavio u Beču, sa italijanskim libretom, da bi 1809. napravio i znatno skraćenu verziju opere.

Godine 1801. je zajedno sa svojim učenikom Fransoa-Adrijenom Boaldjeom i kolegom sa Konzervatorijuma Luj-Emanuelom Žadenom objavljivao romanse i vokalna dela u okviru Apolonovog dnevnika, a potom je naredne, 1802. godine bio jedan od osnivača izdavačke kuće Magasin de Musique koja je postojala do 1811. godine.

Reputacija Kerubinija kao jednog od najpopularnijih operskih kompozitora u Francuskoj poslednjih decenija osamnaestog i početkom devetnaestog veka, ubrzo je prevazišla granice ove zemlje. Kerubini je razvio veliko interesovanje za bečku muzičku scenu, pošto je šest njegovih opera sa velikim uspehom primljeno u ovom gradu. Zajedno sa suprugom i najmlađom ćerkom juna 1805. otputovao je u Beč, na poziv Barona Petera fon Brauna, direktora Hofopere, odnosno Kraljevske operske kuće. U austrijskoj prestonici je imao priliku da prisustvuje premijernom izvođenju Betovenovog Fidelija 20. novembra 1805. godine, a kako ističu muzikolozi, i sam je savetovao Betovena kako da unapredi vokalne deonice u ovom delu. Od predviđenih opera, Kerubini je u Beču jedino završio partituru za operu Faniska, koja je premijerno izvedena 25. februara 1806. godine, a tom prilikom je prisustvovao i car Franja Drugi. Nekoliko nedelja kasnije, Kerubini se iznenada vratio u Pariz, iz političkih razloga zbog narastajuće tenzije između Austrije i Francuske. Prema istorijskim izvorima, Napoleon mu je uputio lični poziv da dođe u Pariz. Interesantno je istaći da je 1808. godine izabran za člana holandske Kraljevske akademije nauka i umetnosti.

Godinu dana pre nego što je komponovao Simfoniju, jedinu u svom opusu, Kerubini je 1814. napisao i Prvi gudački kvartet u Es duru. Istoričari pretpostavljaju da su ga za pisanje ovog dela, u kojem su primetni uticaji muzike bečkih autora, ohrabrile kolege sa Konzervatorijuma, kako bi Parižane upoznao sa stilom bečke škole kamerne muzike. Međutim, delo je premijerno izvedeno tek 1826. godine.

Urednica Irina Maksimović Šašić