Majstori baroka – Andrea Cani

Rođen 1696. godine u Kazalmađoreu, italijanski kompozitor i violinista Andrea Cani prva muzička znanja stekao je od svog oca, koji je bio violinista amater, a kasnije lekcije iz osnova komponovanja dobio je od lokalnog muzičara, Đakoma Čiverija. Istovremeno, violinu je učio od Karla Ričija, dvorskog muzičara porodice Gonzaga. Spletom okolnosti, Antonio Kaldara, koji je radio na mestu kapelmajstora na ovom dvoru, čuo je Andreu Canija kako svira, i pozvao ga da sa njim ode u Beč i radi u službi Karla VI Habzburškog kao violinista. Tamo je Cani postao poznati virtuoz i učitelj violine, ali nikada zapravo nije dobio zvanično mesto u službi carskog dvora, već mu je pokrovitelj ostao Antonio Kaldara. Nakon smrti ovog italijanskog majstora, 1736, Cani se vratio u rodni grad, i tu i ostao do kraja života, 1757. godine, sa izuzetkom kratkih putovanja u susedne gradove radi koncerata.

Danas se smatra da je Andrea Cani najverovatnije upoznao Vivaldija kada je boravio u Mantovi, i da su njegova rana dela napisana pod izrazitim uticajem forme i idioma ovog umetnika. Simfonije, kao i koncerti koje je pisao od 1729. godine od velike su istorijske važnosti zbog toga što predstavljaju najraniji datirani izvor u kojem ne postoji žanrovska nejasnoća. U njima, a i u većini dela koje je pisao od tridesetih godina 18. veka, mogu se naći naznake galantnog stila.

Iako nema mnogo podataka o životu ovog kompozitora, njegova brojna dela su ostala sačuvana i objavljena u izvornom obliku, a danas se čuvaju u nekoliko evropskih biblioteka.

Autorka: Saša Tošković