Muzika u Torinu u doba prosvećenosti

Pomene o porodici Bezoci pronalazimo na stranicama italijanske istorije muzike još od 16. veka. Pripadnici ove porodice bili su instrumentalisti i muzički izdavači u Bergamu i Milanu, a bili su aktivni sve do poznog 19. veka, prenoseći sa kolena na koleno pre svega veštinu sviranja oboe. Najznačajniji član porodice u 18. veku bio je Alesandro Bezoci, rođen 1702. u Pjačenci, od oca Kristofora Bezocija. Nakon angažovanja u orkestru Irske garde u Parmi, te na dvoru vojvode Farnezea, Alesandro Bezoci je sa 29 godina stupio kao oboista u službu Karla Emanuela Trećeg, kralja Sicilije i savojskog vojvode, čiji je dvor bio u Torinu, a 1776. godine bio je unapređen u direktora kamerne muzike na dvoru.

Kreativni proces oboiste i kompozitora Alesandra Bezocija neodvojiv je od saradnje sa njegovim bratom, oboistom i fagotistom Paolom Đirolamom Beozocijem, te bratancem, oboistom Antonijom Bezocijem, koji su takođe živeli i radili u Torinu. Zahvaljujući uspelim turnejama i poseti Parizu, gde su kao virtuozi na duvačkim instrumentima nastupali na Duhovnim koncertima, Alesandro i Paolo Đirolamo Bezoci stekli su reputaciju i na tlu Evrope. Kasnije, o bliskoj saradnji dva brata posvedočio je i muzički pisac i istoričar Čarls Berni, koji je 1771. godine posetio Torino. Ipak, uprkos tome što je na određenim izdanjima Bezocijeve kamerne muzike Paolo Đirolamo bio naveden kao koautor, nije sačuvano nijedno autorsko delo Paola Đirolama, niti Antonija Bezocija. Iz putopisa „Muzičko putovanje Francuskom i Italijom", saznajemo da je Berni posebno bio očaran idiosinkratičnim izrazom Bezocijevih, prilagođenošću njihovih dela mogućnostima duvačkih instrumenata koje su svirali, te delikatnošću i rafiniranošću melodike koja je bila u prvom planu njihovih izvedbi.

Autor: Srđan Atanasovski

Urednica: Sanja Kunjadić