Majstori baroka – kantate Nikole Porpore

Rođen u Napulju 1686. godine, muzičko obrazovanje ovaj kompozitor stekao je na Konzervatorijumu u svom rodnom gradu. Tokom života bio je poznat kao učitelj kompozicije i pevanja, a među njegovim učenicima su bili Jozef Hajdn, kao i čuveni kastrat Karlo Broski, poznatiji kao Farineli.

Njegova najznačajnija pozicija kao pedagoga bila je u Veneciji, u  ženskoj muzičkoj školi Ospedale delji Inkurabili, od 1726. do 1733. godine. Nakon toga, odlazi u London i dobija poziciju glavnog kompozitora Plemićke opere, glavnog rivala Hendlove Kraljevske muzičke akademije. Tokom boravka u Engleskoj, Porpora je napisao pet opera, među kojima je i Ifigenija na Aulidi sa deonicom koju je napisao za svog izuzetnog učenika Farinelija. Godine 1736. kada se Plemićka opera zatvorila, Porpora napušta Englesku. Potom je predavao u Veneciji i Napulju, da bi se nakon toga obreo u Drezdenu gde je dobio nameštenje kapelmajstora, gde ostaje do 1751, da bi se na kraju vratio u svoj rodni grad, gde je i umro 1768. godine.

Na polju vokalne muzike Porpora je imao izvanredna dostignuća, i njegov opus broji više od 50 opera u elegantnom, lirskom napuljskom stilu, kao i veliki broj oratorijuma, misa, kantata, ali i instrumentalnih dela. Kako je period njegovog stvaralaštva bio dug, kasnije Porporine kompozicije predstavljaju čvorište elemenata baroka i početka klasike.

Porporina ostvarenja koje se danas smatraju izuzetno važnim su 12 kantata iz opusa 1, koje su objavljene kao zbirka u Londonu, 1735. godine, a koje je autor posvetio Frederiku Luisu, princu od Velsa, koji je bio i pokrovitelj Plemićke opere.

Kantate su napisane na tekstove Pjetra Metastazija, i namenjene su za deonicu mecosoprana. Po zahtevima vokalne tehnike, nalaze se na razmeđu između virtuozne napuljske opere i intimne kamerne kantate - obiluju pasažima i ornamentacijama, a intervalski skokovi ne prelaze oktavu, odnosno od izvođača se zahteva umerena virtuoznost.

Autorka: Saša Tošković