Majstori baroka: Frančesko Manfredini - "Sinfonije da kjeza" opus 2

Ovaj barokni kompozitor rođen je 1684. godine u toskanskom gradu Pistoji u porodici muzičara. U toku svoje karijere bio je cenjen kao violinista, ali je takođe ostavio utisak na savremenike svojim crvkenim delima. Muzičko obrazovanje je stekao u rodnom gradu i u Bolonji. Violinu je učio kod Đuzepea Torelija, a kompoziciju kod Đakoma Antonija Pertija, kada je kao dvanaestogodišnjak primljen u kapelu bolonjske katedrale San Petronio, jednu od najznačajnijih muzičkih ustanova u ovom delu Italije, a potom je postao i član Akademije Filarmonike u ovom gradu. Na kratko je radio u Ferari, da bi se vratio u Bolonju početkom XVIII veka, od kada i datiraju njegove prve objavljene zbirke kompozicija - opusi 1 i 2. Negde oko 1711. godine Manfredini stupa u službu Antoana Prvog od Monaka, koji je u maloj kneževini, po ugledu na Pariz, stvorio jedan od najboljih dvorskih orkestara na teritoriji Francuske. Princ Antoan je inače bio učenik Žan-Batista Lilija i često je dirigovao svojim orkestrom, a u ovim povoljnim uslovima za jednog muzičara, Manfredini, koji je uživao zaštitu svog poslodavca, objavio je i zbirku Končerta grosa opus 3 posvećenu vladaru Monaka. Godine 1724, prijavio se za poziciju kapelmajstora katedrale u rodnoj Pistoji, gde je službovao sve do svoje smrti četiri decenije kasnije. Često je ulazio u sporove sa upraviteljima katedrale, kao i sa muzičarima, zbog čega njegova dela pisana u domenu duhovne muzike, pre svih više od 10 oratorijuma, nisu sačuvana u kolekcijama katedrale, pa se smatraju izgubljenima.  Sinfonije da kjeza opus 2 objavljene su 1709. godine u Bolonji, a zatim ih je 1711. godine ponovno objavio muzički izdavač Etjen Rože u Amsterdamu, što je bio znak odobravanja i međunarodnog uspeha. Naslov Sinfonija da kjeza jasno pokazuje da je delo namenjeno izvođenju u crkvi, a za poslednju 12. sonatu znamo po njenom imenu "Pastorala" i da je izvođena na Božić, dok su se ostale mogle izvoditi više puta tokom jedne crkvene godine. Reference na naslovnoj strani, kao i izvođačke indikacije u samoj partituri upućuju da su se kompozicije iz ovog opusa mogle izvoditi u tri različite instrumentalne kombinacije - kao sonate sa četiri deonice, kao trio sonate i kao kamerna končerta grosa. Termin sinfonija izabran je, stoga, namenski kako bi se opisale sve moguće izvođačke kombinacije ovih dela.

Autorka: Tamara Simović

Urednica: Ksenija Stevanović