Antologija srpske muzike

Stanojlo Rajičić je rođen 1910. godine u Beogradu, gde je završio klavirski odsek u muzičkoj školi, u klasi Ruže Vinaver, a teorijske predmete učio je u klasi Milenka Paunovića. Studije kompozicije nastavio je u Pragu, diplomiravši 1935. godine na Državnom konzervatorijumu u klasi Rudolfa Karela i na Majstorskoj školi kod Jozefa Suka. Po povratku u Beograd 1936. radio je kao profesor klavira u Muzičkoj školi Stanković, a potom i u Srednjoj muzičkoj školi pri Muzičkoj akademiji. Izborom za docenta Muzičke akademije započinje njegova pedagoška delatnost u oblasti kompozicije, a 1954. postaje redovni profesor. Godine 1958. izabran je za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti. U periodu od 1959. do 1962. bio je direktor Muzikološkog instituta, kada nastaju i dela koja ćemo slušati u večerašnjoj emisiji.

Bogati Rajičićev opus obuhvata sva područja stvaralaštva od scenske muzike i orkestarskih kompozicija, preko obrade narodnih melodija i vokalnih ostvarenja, do instrumentalnih koncerata. Međutim, glavno težište njegovog rada je na instrumentalnom polju, gde ga, kako naglašava Vlastimir Peričić, naročito privlači arhitektonika sonatnog ciklusa.

Kantatu Slepac na saboru Rajičić je komponovao 1961. godine, izabravši četiri narodna teksta iz zbirke Vuka Karadžića, koje je oblikovao u rečitativnom stilu, uz učestalu upotrebu bitonalnih harmonskih sklopova, dok delo po formi podseća na četvorostavačnu simfoniju.

U ciklusu Magnovenja, pisanom 1964. godine na stihove Momčila Nastasijevića, vokalna deonica je smelo ugrađena u harmonski složenu orkestarsku fakturu, a delo je premijerno izvedeno 29. oktobra 1965. u Opatiji, u okviru Jugoslovenske muzičke tribine, kada je kao solistkinja nastupila Julijana Anastasijević, a orkestrom Beogradske filharmonije dirigovao Živojin Zdravković.

Urednica Irina Maksimović Šašić