Umetnost interpretacije

Ovaj svestrani umetnik, ali i lekar i pasionirani arheolog, rođen je 1946. godine u Veneciji, gde je studirao kompoziciju i dirgovanje. U ovim oblastima se kasnije usavršavao u Darmštatu, pod mentorstvom Karlhajnca Štokhauzena, kao i Bruna Maderne i Franka Donatonija, odnosno na Muzičkoj akademiji u Beču, studirajući dirogovanje sa Hansom Svarovskim. Kao da ove dve specijalizacije nisu bile dovoljne, tek Sinopoli pored studija muzike završava i studije medicine na Univerzitetu u Padovi i stiče zvanje psihijatra. U njegovom kasnijem radu, ispostaviće se, ove naizgled udaljene oblasti će se susresti, jer će Sinopoli u intervjuima posvedočiti kako mu „psihoanaliza pomaže da bolje razume Vagnerove likove”.

Počeci umetničke karijere Đuzepa Sinopolija odvijali su se paralelnim tokovima - on je istovremeno bio i plodan kompozitor pretežno serijalistkičkih kompozicija, ali i dirigent novoosnovanog ansambla „Bruno Maderna” posvećenog izvođenju savremene muzike, te profesor savremene i elektronske muzike na Konzervatorijumu Benedeto Marčelo u njegovoj rodnoj Veneciji. Ipak, uprkos uspehu njegove opere Saloma, počekom osamdesetih godina, Sinopolijeva dirigentska karijera počinje lagano da preuzima primat. Godine 1983. postaje šef-dirigent orkestra Akademije Svete Čečilije iz Rima, a godinu dana kasnije i Filharmonija orkestra, na čijem čelu će ostati narednih deset godina. Istovremeno, započinje i njegova impresivna karijera operskog dirigenta, koja se nakon debija sa Aidom u Veneciji, nastavlja velikim uspehom u Kovent gardenu sa Manon Lesko. Nakon ovog sigurnog nastupa na međunarodnoj sceni, Đuzepe Sinopoli ubrzo dobija poziv iz Metropoliten opere u Njujorku, a potom i festivala u Bajrojtu, gde je u narednim godinama dirigovao izvođenjem preko devedeset predstava. Sa trupom festivala je čak išao i na turneju u Japan, gde je predstavio izuzetno hvaljenu postavku Tanhojzera.

Početkom devedesetih godina, Sinopoli je postao šef-dirigent jednog od najuglednijih nemačkih orkestara – Državne kapele iz Drezdena, a sve češće je nastupao i za dirigentskim putlom Nemačke opere u Berlinu. Upravo na ovom mestu, 20. aprila 2001. godine, doživeo je infarkt tokom dirigovanja Aide, opere sa kojom je debitovao dvadeset tri godine ranije, a preminuo je dva kasnije.

Sinopoli je bio umetnička figura koja je izazivala izričito oprečna mišljenja. Orkestarski svirači su mu često zamerali opširne verbalne analize koje bi predstavljao tokom proba, dok mu je kritika često zamerala na izboru i slobodnijem tretmanu tempa, prenaglašavanju dinamike i nekada zamućenim teksturama. Sa druge strane, njegovo posvećeno traganje za unutrašnjom logikom dela, kao i bogatstvo detalja i nijansi koje je izvlačio iz partitura, činili su ga jednom od najzanimljivijih dirigentskih figura sa kraja 20. veka. U njegovom repertoaru dominirala su dela sa kraja 19. i iz prvih decenija 20. veka, a posebno su cenjena njegova tumačenja paritutra Riharda Štrausa i Gustava Malera. Ipak, kako je i sam kompozitor sklon avangardnim tehnikama, Sinopoli je posebno u prvim decenijama svoje dirigentske karijere na repertoaru imao i brojna savremena dela, koja nije prestao da promoviše ni u kasnijim godinama.

Urednica emisije: Ivana Neimarević