Turski lekar koji je sa srpskom vojskom prešao preko Albanije i nazad da bi se vratio svojoj Ljubici

Serkiz Berberijan, Jermenin, pravoslavac rođen u Carigradu, po završetku medicine radio je kao lekar u turskom garnizonu u Prijepolju.

U kuću bogate trgovačke porodice Ristić, u novovaroškom naselju Zebinovac, doktor je prvi put stigao na poziv domaćina.

„Serkiz je došao da obiđe bolesno dete u ovoj kući i tu je upoznao svoju suprugu koja ga je poslužila slatkim i kafom što je tada bio običaj kao što je i danas, i odmah između njih se javlja ljubav i vrlo brzo su se uzeli“, priča Zoran Knežević, komšija iz Nove Varoši.

Uroš Milošević iz Beograda, praunuk Serkiza Berberijana, kaže da Ljubica i Serkiz u početku nisu mogli da komuniciraju jer on nije znao srpski, pa su pričali na francuskom uz pomoć prevodioca.

„Zanimljivo je i to oslikava to doba, kako su oni jedno drugom persirali i u pismima se obraćali sa Vi“, dodaje Uroš.

Sve do 1912. Serkiz službuje u Prijepolju i Sjenici, a onda se, s povlačenjem turske vojske, u Kosovskoj Mitrovici, predaje i postaje lekar srpske vojske.

„Nakon što se turska vojska povukla, on je pristupio srpskoj vojsci, gde je zajedno sa našom vojskom, prešao preko Solunskog fronta, preko Albanije i nažalost, nakon što se završio rat 1918. vratio se kući i preminuo od Španske groznice“, navodi Uroš Milošević.

Nemi svedok prošlosti, kamena kuća sagrađena s početka druge polovine 19. veka, inače, vlasništvo četvoro dece i naslednika loze Barberijana rasutih po svetu, i dalje čuva sećanje na burna istorijska dešavanja.

„Meni je najzanimljivija garnitura, koja je po priči Uroševe majke, bila u ordinaciji doktora Serkiza“, kaže komšija Zoran Knežević.

I sve drugo, poput đuguma i sehara – posude za vodu i sanduka, ćilima, ikona, vizit-karte na četiri jezika, sve osim orginalne diplome i tabakere doktora Serkiza koje su u novovaroškom Zavičajnom muzeju, još uvek su tu, ali skriveni od pogleda javnosti i bez neophodne, stručne zaštite.