Tri generacije Sicilijanaca

„Baria: Kapija vetrova" je mešavina drame i komedije, u kojoj Đuzepe Tornatore govori o životu u gradiću Bagerija (na lokalnom sicilijanskom dijalektu se izgovara „Baria"), kao i njegovoj porodici.

Ova epska priča prati život tri generacije od tridesetih do osamdesetih godina prošlog veka, dok su u pozadini prikazani uspon fašizma, ratne i poratne godine, kao i previranja na političkoj sceni Italije.

Početak filma govori o detinjstvu nemirnog Pepina Torenuove (koji je otac lika po imenu Pjetro, a to je zapravo sam Tornatore), a publici je prikazan život u gradiću Bariji, lokalni ljudi i običaji.

Naredni segment filma je posvećen Pepinovom mladalaštvu, uključujući učešće u manjim krađama i nakon toga ulazak u Komunističku partiju.

Na početku svojih dvadesetih, Pepino se zaljubljuje u Maninu (Margaret Made) i njih dvoje se venčavaju, uprkos protestima njenih roditelja.

Pepino (kojeg kao mladića igra Frančesko Skjana) radi kao prodavac mleka, ali ga nemirna narav nagoni da sve više angažuje u partiji i da se neumorno bori za prava radnika.

Zbog toga će narednih godina biti nezaposlen i sanjati o političkoj karijeri, dok mu porodica raste.

Filmski eksperti smatraju da je Tornatore izvrsno prikazao život u kutku Italije, koji je za njega predstavljao čitav svet.

On publici pokazuje kako život uvek predstavlja pun krug, iako svaka generacija smatra da su baš oni „izmislili toplu vodu".

Pa tako mladi levičari sa kraja priče Pepina smatraju konzervativcem, a njegova ćerka tinejdžerka ga čak i nazove fašistom, jer joj ne dozvoljava da nosi mini suknju.

Ipak, Pjetro, koji odrasta zaljubljen u fotografiju i filmove, sa strahopoštovanjem gleda svog oca, koji ponekad deluje strastveno, a nekad kao poražen čovek.

U ovom ostvarenju, čiji je budžet bio veći od 35 miliona dolara, bila su angažovana 63 profesionalna glumca, 147 amatera i čak 35.000 statista.

U filmu se pojavljuju i vodeća imena italijanske glume, a među njima i Mikele Plačido, Luiđi Lo Kašo, Monika Beluči, Raul Bova i Paolo Brigulja.

Govoreći o filmu, čiji scenario i režiju potpisuje, Tornatore je opisao kao „priču o građanskoj odgovornosti i moralnosti, koja toliko nedostaje savremenoj Italiji".

Za film „Sinema paradiso", Đuzepe Tornatore je 1989. godine dobio Oskara za najbolji film van engleskog govornog područja.

Snimanje „Barije" je uglavnom izvedeno u Tunisu, jer njegovi krajolici najviše liče na predele Sicilije, pre nego što se razvila i industrijalizovala.

Muziku za ovo ostvarenje je komponovao čuveni Enio Morikone.

„Baria" je premijeru imala na Venecijanskom festivalu (baš ovaj film je otvorio Festival), a u Srbiji će biti prikazan na „Sinemaniji" 1. novembra.