Pijanizmi Balkana – Vladimir Mlinarić

Među savremenim slovenačkim pijanistima koji u svojim praksama uspešno spajaju pozive koncertnih izvođača i pedagoga, nalazi se i Vladimir Mlinarić. Umetnik koji je za blizu četrdeset godina aktivnog delovanja stekao ugled jednog od najcenjenijih pijanista sa prostora bivše Jugoslavije, Mlinarić svojim znanjem sticanim u Ljubljani, a potom dograđivanim na inostranim školama, svedoči o visokim dometima koje je postigla aktivna generacija pijanista afirmisana u nestabilnim okolnostima na izmaku proteklog veka. Respektabilne izvođačke veštine i odnegovan muzički ukus odlike su kojima Vladimir Mlinarić daje svoje doprinose tumačenju solističke klavirske literature težišno oslonjene na dela Mocarta, Betovena, Šumana, Lista, Bramsa i Rahmanjinova, kao i na kamernu muziku, posebno u domenu klavirskog trija i solo pesme, u kojima se ovaj umetnik istakao.

Rođen 1964. godine u Puli, Vladimir Mlinarić je klavir počeo da uči sa sedam godina, te u rodnom gradu završava nižu i srednju muzičku školu. Potom odlazi u Ljubljanu gde na muzičkoj akademiji studira u klasi istaknute slovenačke pijanistkinje i pedagoga Zdenke Novak. Još za vreme studija, tokom 80-ih svoj talenat potvrdio je na nekoliko takmičenja širom tadašnje Jugoslavije, te osvojio prve nagrade na republičkom takmičenju u Velenju i na saveznom u Dubrovniku, ali i na međunarodnom konkursu u Italiji, te konačno u Baden-Badenu gde je proglašen za laureata. Nakon diplome u Ljubljani, Vladimir Mlinarić usavršavanje nastavlja u Beču, u klasi Leonida Brumberga učenika čuvenog Hajnriha Nojhausa, kao i na letnjim majstorskim kursevima kod Arba Valdme, Konstantina Bogina i Lusi Halman Rasel. Kako takođe navodi, veliki uticaj na njegov umetnički razvoj imala je slovenačka pijanistkinja Breda Zakotnik sa kojom se posvetio specijalizaciji iz klavirske pratnje izvođača lida. U Mlinarićevoj biografiji prvi nastup vezuje se upravo za rodnu Pulu 1981. godine, od kada beleži veliki broj koncerata širom sveta. Kao solista ili saradnik u različitim kamernim ansamblima nastupao je u većini evropskih zemalja poput Italije, Francuske, Austrije, Nemačke, Belgije i Velike Britanije, te širom Sjedinjenih Američkih Država, u Kanadi, Kini, Čileu i u Rusiji. Svakako, njegovi najučestaliji nastupi vezuju se za prostor bivše Jugoslavije, pa tako i na našim scenama gde je bio rado viđen gost. Sarađivao je sa poznatim umetnicima (Sopranom Barbarom Boni, mecosopranom Bernardom Fink, baritonom Kurtom Vidmerom, violinistima Pjerom Amojalom i Nurit Paht, u klavirskom duu sa Jasminkom Stančul, Jakšom Zlatarom i drugima... Biografiju Vladimira Mlinarića dopunjuje i podatak da je od osnivanja 1994. godine do danas član trija Luvigana sa kojim je snimio album sa delima Betovena i Bramsa, te dobio prestižnu Župančičevu nagradu.

U emisije pijanistički portret Vlaimira Mlinarića osvetljavamo pored ostalog i njegovom interpretacijom Betovenove Sonate u de-molu, opus 31 broj 2 sa živog nastupa koji je održao u Ljubljani 2022. godine. Ovo delo, koje je označilo mnoge pomake u osvajanju novih prostora klavirskog zvuka, Mlinarić donosi u spoju akademističke odgovornosti prema muzičkom tekstu i specifične slobode u fraziranju, odnosno vajanju zvučnih masa koje ima izvesnu romantičarsku slobodu. Sonornim svojstvima modernog klavira on se koristi kao mogućnostima da Betovena predstavi kao autora koji je već uveliko iskoračio iz izražajne idiomatike klasične epohe.

Kao cenjeni pedagog koji od 2002. godine drži klasu klavira na ljubljanskoj Akademiji za glasbo, Mlinarić je redovni član žirija brojnih pijanističkih takmičenja u Sloveniji i regionu (često i u Srbiji), gde neretko drži i majstorske seminare.

U trolistu Betovenovih dela koje uz Mesečevu sonatu i Oluju Mlinarić izvodi u okviru svojih resitala, poslednjih godina nalazi se i pozna Sonata u E-duru opus 109. U ovom složenom delu pijanista potcrtava svu dihotomiju poetsko-filozofske meditacije na jednoj strani, te Betovenove strastvene životne borbe, na drugoj. Njegov izvođački stil je profinjen i izbrušen, ali u isto vreme i iskren u emociji i plasiranju muzičkog materijala. Njegovi dinamički razvoji, akcenti i karakterni gestovi odmiču se i u ovoj interpretaciji od suve akademističke preciznosti, a u korist donekle spontane "egzekucije", reklo bi se one životnosti kojom se muzika ukazuje kao zvukovna refleksija realnog iskustva, ali i neizrecivih naslućivanja tajni života kakve je Betoven opredmetio upravo u svojim poslednjim sonatama.

Autor emisije: Stefan Cvetković