Umetnost interpretacije – Dmitrij Hvorostovski

Hvorostovski je rođen 16. oktobra 1962. godine u Krasnojarsku u Sibiru, gde je i debitovao u operi u ulozi Marula u „Rigoletu". Kada je 1989. godine osvojio nagradu na Svetskom takmičenju pevača u Kardifu, diskografske kuće I-Em-Aj i Deka su bile tu da potpišu ugovor sa mladim baritonom. Svima je bilo jasno da dvadesetšestogodišnji Hvorostovski već tada poseduje ono što će postati njegovi zaštitni znaci - tamni lirski bariton, besprekoran legato i kontrolu daha, koje će mu omogućiti da u Verdijevim delima zasija. Posle pomenute pobede postao je prava mega zvezda operske scene. To nije bila uobičajena situacija za baritona - jer takav status je vezan pre svega za tenore i soprane - ali je on bio neobičan spoj izuzetnog glasa, fizički neponovljive pojave i živog i otvorenog duha. U današnje, medijatizovano doba, to je bio spoj koji je podjednako fotogeničan, koliko i audiofilan, te je Dmitrij Hvrostovski pored svih priznanja u operskom svetu bio proglašavan i jednim od najpoželjnijih muškaraca, čime je u neku ruku ušao u red današnjih „selebritija". Međutim, Hvorostovski je uvek ostajao pre svega umetnik, duboko posvećen svojoj profesiji, ali i svojoj rodnoj zemlji. Njegovi koncerti na Crvenom trgu - solistički ili sa ansamblom ruske armije i horom Aleksandrov - bili su već legendarni događaji. U tom kontekstu, Hvorostovski je iznosio na svetlost dana dela Georgija Sviridova, ruskog neoromantičnog kompozitora najpoznatijeg po duhovnim delima. Njegove pesme krasi pevni slog proizašao iz ruskog folklora, ali i iz tradicije Čajkovskog, dok je u u svojim pesmama koristio stihove Ljermontova, Tjučeva i Bloka.

Još jedan ruski kompozitor kome je Hvorostovski bio posvećen celog života - na resitalima, kao i u diskografskoj delatnosti bio je i Sergej Rahmanjinov čije je romanse i solo pesme više puta snimio. Duboko lirski, legato i melanholični izraz Rahmanjinova se poklapao kako sa glasom, tako i sa izvođačkim nervom Dmitrija Hvorostovskog, te su njegova tumačenja ovih pesama izuzetni primeri muzikalnosti i prožetosti.

Svite na Mikelanđelove sonete Dmitrija Šostakoviča Hvorostovski je objavio 2015. godine. Ovo je inače neobičan iskorak u avangardniju muziku XX veka, ali opravdan. Naime pesme na Mikelanđelove sonete Šostakovič je napisao kada se borio sa teškom bolešću, dve godine pre smrti. Ove pesme su posebne zbog svog intenziteta, težine i širine emotivnog spektra. Hvorostovski uspeva da postigne svojim baršunastim glasom potrebnu distancu, taj poseban olovni kvalitet Šostakovičeve muzike, ali istovremeno i da otkrije bogastvo emocija i očajanje koji tinjaju ispod površine.

Urednica Ksenija Stevanović