Sto šezdeset godina od smrti Vuka Stefanovića Karadžića: Slavisti i prijatelji okupili se na prvom Vukovom grobu

Predsednica Društva i profesorka na Slavistici Bečkog univerziteta, Gordana Ilić Marković, podsetila je na značaj Vukovog dela za razvoj modernog srpskog jezika.

Okupljanje je bilo zamišljeno manje kao akademski čin, više scensko-pozorišni vremeplov. Cilj je bio da se pokaže gde je, na kom mestu, završio životni put Vuka Stefanovića Karadžića, i počeo drugi put, u delu i zaostavštini, kroz akademske programe svetske Slavistike.

Društvo za širenje dela Vuka Stefanovća Karadžića, postoji od 1989 godine, kada je osnovano u bliskoj saradnji austrijskih i srpskih kulturnih i naučnih institucija. Prvi počasni predsednik je bio Hajnc Fišer, tada austrijski ministar za nauku, kasnije državni predsednik. Na mestu potpredsednika bili su Erhard Buzek i Dejan Medaković, kasniji predsednik Srpske akademije nauka i umetnosti.

Današnjem skupu su se Zumom obratili Sofija Miloradović, direktorka Instituta za srpski jezik pri SANU i Boško Suvajdžić, predsednik Vukove zadužbine iz Beograda.

Vuk je umro u Beču, na današnji dan, 7. februara 1864. Njegovo telo je najpre preneto u grčku ckrvu Svetog Đorđa na Švedenplacu, tada jedinu pravoslavnu crkvu u austrougarskoj metropoli. Sahranjen je na Markovom groblju, koje se u ono vreme nalazilo van gradskih granica.

Groblje Svetog Marka (St. Marx) je zatvoreno i napušteno 1874 kad je po carskom ukazu, a po želji komunalnih planera, otvoreno Centralno groblje na pola puta prema Švehatu.

Porodice, prijatelji, državne i kulturne institucije, svi su tih godina selili posmrtne ostatke svojih dragih, ili velikih mrtvih, sa Markovog groblja, jer je ono po prvobitnim planovima trebalo da bude sravnjeno sa zemljom.

U oktobru 1897, posle svečanosti kojoj su prisustvovali predstavnici Austrijske carevine i Srpske kraljevine, telo Vuka Karadžića je preneto za Beograd i sahranjeno ispred Saborne crkve. Istog dana su u Ljubljanu preneti i posmrtni ostaci Vukovog mentora Jerneja Kopitara († 1844).

Markovo groblje je ipak sačuvano i stavljeno pod zaštitu države kao kulturni spomenik. Kao „Bidermajersko groblje“ ono danas uživa status muzeja na otvorenom. Većina grobnih spomenika stoje kao kenotafi, prazni grobovi.

Na Markovom groblju je verovatno sahranjen i Mocart (†1791), ali u zajedničku grobnicu. Jedan kasniji spomenik obeležava verovatno mesto, ali nekoliko puta prekopano, bez direktne veze sa istorijskim događajem.

Za Srbiju je bitan i prvobitan grob Branka Radičevića (†1853) na Markovom groblju. Njegovo telo je porodica vrlo brzo prebacila za Stražilovo.

Gde se na Markovom groblju nalazi Brankova nadgrobna ploča, nije poznato. Potragu za Brankovim kenotafom Gordana Ilić Marković spominje kao svoj naredni fakultetski projekat.