Izložba "Vukosava Vuka Velimirović - Prva srpska vajarka"

ULUS proslavlja 90 godina od početka rada Umetničkog paviljona "Cvijeta Zuzorić" i priprema se za još jedan značajan jubilej - sto godina od osnivanja Udruženja likovnih umetnika Srbije što je iznedrilo ideju da se kroz izložbu nekog od najstarijih članova prikaže kontinuitet rada Udruženja.

U znak sechanja, a povodom 130 godina od rodjenja Vukosave Vuke Velimirovich, ULUS je odluccio da organizuje izlozzbu prvoj srpskoj vajarki.

Izložba predstavlja rezultat saradnje šest institucija - Narodnog muzeja u Beogradu
Srpske akademije nauka i umetnosti u Beogradu, Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, Narodnog muzeja u Zrenjaninu, Istorijskog arhiva u Pančevu i Udruženja likovnih umetnika u Beogradu, dodatno obogaćena eksponatima iz privatnih kolekcija Ksenije Jovanović Velimirović - Vukine bratanice, Dragomira Spasića i Nikole Mandarića.

U toku trajanja izložbe, na kojoj će biti predstavljeni eksponata pozajmljeni iz pomenutih institucija, biće emitovana dokumentarna emisija Radio-televizije Srbije, iz serijala "One su pomerale granice" posvećena Vuki Velimirović.

Autorka izložbe i kataloga Jelena Manolčov, kustos saradnik ULUS-a, nakon trogodišnjeg istraživanja, čiji je povod između ostalog bila i rekonstrukcija pet simboličnih skulptura na zgradi Ambasade Turske u Beogradu, koje su delo Vukosave Vuke Velimirović, prvi put organizuje samostalnu izložbu prvoj srpskoj vajarki, jednoj od prvih članica ULUS-a (član je postala 1922. godine).

Ovaj projekat predstavlja priliku da se javnost upozna ne samo sa počecima skulpture kod nas, već i da se pokaže u kojoj je meri Velimirović uticala na definisanje i pomeranje standarda u umetnosti i na taj način ostavila svoj pečat u istoriji umetnosti Srbije.

Vukosava Vuka Velimirović (Pirot, 1888 - Beograd, 1965) jedna je od najznačajnijih likovnih umetnica, koja je svojim radom i delom, znatno pomogla uobličavanje i utemeljenje moderne srpske trodimenzionalne umetnosti između dva svetska rata.

Nakon završene Umetničko - zanatske škole u Beogradu, na preporuku profesora Đoke Jovanovića, nastavila je školovanje u Parizu, najpre na privatnoj akademiji, u ateljeu čuvenog vajara Antoana Burdela, a nakon godinu dana postala je stipendista na državnoj pariskoj akademiji.

Ideja o klasičnoj lepoti u plastičnom izrazu u okvirima akademizma, težnja ka verizmu i naturalizmu koje je prihvatila od svojih profesora, osnovne su stilske osobenosti koje karakterisšu i njen rad.

U Parizu je provela 19 godina, s tim što je nekoliko puta poslom dolazila u Beograd, odlazila u Španiju i Tursku, a godinu dana provela je i na studijama u Rimu, u ateljeu čuvenog vajara, profesora Etore Feraria, usavršavajući svoj rad pod uticajem italijanskih umetnika klasičnog, akademskog opredeljenja.

Po izbijanju Drugog svetskog rata vratila se u Beograd. Umrla je 17. decembra 1965. godine u svojoj 77. godini i sahranjena je na Novom groblju u Beogradu.

Iza sebe je ostavila oko 150 vajarskih dela, nekoliko slikarskih radova i čitavu zbirku pesama, bajki i kratkih priča.

Izložba će trajati do 16. septembra.