недеља, 20. сеп 2020, 17:05
Zabavnik
Obrisi ljudskih ruku na zidovima sedam pećina indonežanskog ostrva Sulavesi; ruke poput čipke u narandžastim, crvenim i žutim nijansama u argentinskoj Pećini ruku; ruke kao detalj na grčkim vazama, posebno one nad umirućim Agamemnonom; Leonardove studije ruku; potom Mikelanđelove - u susretu kažiprsta pri stvaranju Adama; Rafaelova podignuta desna ruka; Engrove ruke; Ešerove "Ruke koje crtaju"; ... raznih je slikarskih ruku bilo od prapočetaka slikanja, i sve imaju svoju priču. Ali jedna od njih, sasvim dirljiva i moguće izmišljena, prevalila je vekove i u prepričavanju opstala do današnjeg “Zabavnika”. Priča o "Rukama koje mole" Albrehta Direra...
Zabava, gde i kako ? - pitala se novinarka magazina "Džuboks", Višnja Marjanović krajem 1968. godine u kolumni u kojoj se i posle naslova pitanja samo nižu:
- Postoji li mesto u Beogradu za koje bi svi mladi žitelji ovoga grada mogli da kažu - to je naše mesto, to je zabava za nas? Postoji li lokal u kojem se sluša dobra muzika, u kojem se može igrati dok te noge ne izdaju, koji povremeno iznenadi svoje verne posetioce nekim specijalnim muzičkim gostom? Postoji li koncertna dvorana koja bi nam - mi smo skromni - bar jednom mesečno pružala radost prijatnog muzičkog događaja?..
Prvi automobil se na beogradskim ulicama mogao videti od 3. aprila 1903. godine, bio je austrijske marke "nesldorf", u vlasništvu uglednog ovdašnjeg trgovca i bankara Boška Radulovića. Dovezao ga je fabrički vozač, koji je posle kratke obuke volan na upravljanje predao prvom srpskom vozaču Sretenu Kostiću.
Automobilizam se u prestonici vrlo brzo "primio" među bogatijim svetom, pa je zaslugom Andre Ristića, velikog ljubitelja i poznavaoca četvorotočkaša, sedam godina kasnije otvorena i prva prodavnica automobila, kasnije i prva privatna škola za vozače i prvo preduzeće za prevoz taksijem, doduše samo sa jednim vozilom u voznom parku. Ali, za to vreme - dovoljno...
Urednik i voditelj Mirjana Blažić.
Коментари