Majstori baroka – Benedeto Marčelo

Benedeto Marčelo je rođen 1686. godine u Veneciji u uticajnoj aristokratskoj porodici. Visok rang porodice uslovio je da mladi Marčelo stekne temeljno obrazovanje iz oblasti muzike i drugih umetnosti, ali porodica je smatrala da je karijera pravnika bila jedino prikladna, dok je muzikom mogao da se bavi kao "plemeniti diletant". Prva muzička znanja dobija od svog oca, a kasnije odlazi kod poznatog pedagoga i kompozitora Frančeska Gasparinija koji ga je podučavao kontrapunktu i kompoziciji.

Godine 1707. Benedeto Marčelo je stupio u administrativnu službu svog rodnog grada, i narednih dvadeset godina je kao advokat delovao na nekoliko važnih pozicija u vladi Mletačke Republike. Za to vreme, bio je aktivan i kao kompozitor i posmatran kao "diletant", odnosno aristokrata koji se, pored svoje primarne profesije, bavio muzikom.

Većina Marčelovih kompozicija datira iz ranih godina njegovog života. Pisao je i duhovnu i svetovnu muziku, i pored oratorijuma i solo kantata, njegov opus sadrži zbirke kamerne i orkestarske muzike, kao i niz instrumentalnih ostvarenja. Kako nije zavisio od javnog uspeha svoje muzike, bio je slobodan da razvije individualan stil koji nije bio podložan modernim tokovima tog vremena. Njegov najambiciozniji "poduhvat" i vrhunac njegove muzičke karijere predstavlja osmotomna zbirka L'Estro poetico-armonico, stvarana između 1724. i 1726. godine, koja sadrži kompozicije napisane na osnovu prvih pedeset psalama u prevodu na italijanski jezik Đirolama Askanija Đustinijanija.

Kada je instrumentalna muzika u pitanju, Marčelova dela obuhvataju zbirku od dvanaest končerta grosa za gudačke instrumente iz opusa broj 1, kao i sonate za solo ili dva violončela. Ova končerta grosa prikazuju inovativnost muzičkog jezika Benedeta Marčela, i kroz četiri stava koja prate raspored lagani-brzi-lagani-brzi odlikuju se raskošnim melodijama i ekstenzivnom upotrebom sonornosti gudačkog korpusa kako bi se stvorila atmosfera koja obiluje emotivnim nabojem.

Autorka: Saša Tošković