Majstori baroka

Biografija Andrea Kampre, jednog od ako ne najvažnijih, onda zasigurno najimaginativnijih kompozitora francuskog baroka između generacije Lilija i Ramoa, je posebna po tome što je on svoju karijeru u crkvenim muzičkim ešalonima pretpostavio operskoj sceni, da bi se potom ponovo vratio duhovnoj muzici u poslednjim decenijama svog života.

Kampra je rođen 1660. u Eks-an-Provansu, a do svoje 34. godine postepeno je napredovao od juga Francuske i mesta kapelmajstora u crkvama u Tulonu, Arlu i Tuluzu, do Pariza gde je 1694. dobio prestižno mesto muzičkog rukovodioca bazilike Notr Dam. Za službe u ovoj bogomolji pisao je takozvane „male motete” koji su brzo stekli veliku popularnost među pastvom, a savremenici su zapisivali da se narod okupljao u velikom broju kako bi slušao ova dela. Njihova popularnost je ležala u veštom spoju italijanske emotivne i melodijske neposrednosti i francuske uzdržane elegancije, uz dašak nepatvorene teatralnosti i iskrene religioznosti. Kao i Kamprine „opere-baleti”, taj inovativni žanr koji je uveo u francusku muziku, i ova dela su plenila svojom stilskom versatilnošću i nepredvidivošću.

Kampra je tokom života objavio pet knjiga moteta u izdanju pariskog štampara Balara. U prva dva toma primetan je uticaj narodnih melodija i francuskih plesnih ritmova, dok u trećoj knjizi Kampra sve više imitira „italijanski stil” proistekao iz sekularne kantate, sa ponavljanjem reči, končertato elementima i virtuoznim arijama. Zbog toga možemo reći da se u njegovom opusu, kantata na francuskom jeziku i takozvani mali motet formalno razlikuju jedino po subjektu koji obrađuju, odnosno pripadnosti duhovnoj ili svetovnoj sferi. U pogledu izraza – u spoju francuske ornamentacije i italijanske melizmatike one su istovetne.

Urednica Ksenija Stevanović