Moja lepa Srbija: Čajetina, drugi deo

Ipak, svaki kraj, ma koliko bogat ili siromašan bio, bez ljudi koji ga naseljavaju malo bi vredeo. Jer, upravo njihova energija, veliki snovi, ali beskrajno značajni životi, čine suštinu onoga što nazivamo bogatstvom jednog mesta. Bez onog prvog, prirodnog bogatstva, život je tešak i mukotrpan. Bez ovog drugog života ni nema.

Zato pravu vrednost jednog mesta zapravo određuju ljudi koji taj kraj mogu nazvati svojim. Upravo tu treba tražiti srž lepote opštine Čajetine...

Na oko 220 kilometara od glavnog grada Srbije, nailazi se na talasastu visoravan obraslu stoletnim šumama koja u svako doba godine šarenilom boja i živošću mami goste da svrate i istraže je.

Verovatno da je prizor slično delovao i na neke davne putnike u potrazi za mestom gde bi mogli da sagrade novi dom jer je Zlatibor naseljen od davnina. Prvi poznati stanovnici Zlatibora bili su Iliri, zatim su došli Rimljani, pa Sloveni. Prvo ime ovog kraja za koje danas znamo bilo je Rujno. U dokumentu iz 1815. prvi put se pominje Čajetina.

Ipak, najuverljivije je predanje o tome kako je Čajetina dobila ime kaže da naziv potiče od reči "čajati" ili "čajiti", što je u lokalnom govoru značilo "čekati". Plašeći se da zimi pojedinačno putuju preko Zlatibora, nekadašnji lokalni trgovci i kiridžije ovde su se "čajali" vraćajući se iz Šumadije i potom zajedno nastavljali put.

I tako započinjemo priču o interesantnim i beskrajno originalnim ljudima Čajetine.

Urednik: Vladimir Novaković
Autor teksta: Aleksandra Bogdanović
Kamera: Pavle Tanasijević, Ivan Stepanović
Novinar: Irena Minić
Montaža: Nemanja Radić