Prvi susret Merkelove i Makrona

Novoizabrani Makron je u Berlin doputovao juče kasno popodne. On je učinio isto što i njegov prethodnik Oland, koji je i za svoje prvo, ali i za poslednje inostrano putovanje, kao šef francuske države, izabrao Nemačku.

I sama Merkelova je za svoje prve inostrane posete, posle inauguracije, birala Pariz.

Da ta višečasovna poseta Berlinu nije bila rutinska, znaju i Merkelova i Makron, koji je, možda, pobedivši desničarku Marin le Pen, spasao Evropsku uniju od propasti, smatraju analitičari, dok Merkelova, povodom razgovora, naglašava zajedništvo i da tako žele da donose prave odluke.

Ono što je za Makrona važno, kada je reč o nemačko-francuskim odnosima, jeste, prenose nemački mediji, da ne pominje evro-obveznice, kako se ne bi pomislilo da želi da se teret dugova prebaci na nemačku privredu.

Kada je reč o nemačko-francuskim odnosima, Merkelovoj i njenim ''Francuzima'', podseća se da je ona u izbornoj kampanji podržavala Sarkozija i da je to bio riskantan manevar sa dobrim završetkom.

Ona se, kako su mediji tada ocenjivali, kao nijedan kancelar u istoriji Nemačke, umešala u unutrašnju politiku Francuske.

Merkelova je time rizikovala da stara neprijateljstva protiv prejake Nemačke dalje krenu i da podeli zemlju na pronemačku desnicu i antinemačku levicu, ali i da uvredi tadašnjeg Sarkozijevog političkog protivnika, Olanda.

To se, međutim, nije dogodilo i Merkelova je i sa Olandom imala odlične političke odnose.

Pariz-Berlin, motor Evrope  

Ni prognoze u vezi sa saradnjom sa njegovim naslednikom, Makronom, nisu loše, naročito kada se uzme u obzir značaj nemačko-francuskih odnosa koju su, zapravo, pokretačka sila Evropske unije.

Nemačko-francuski odnosi se često uzimaju za primer kako se od neprijatelja stvaraju prijatelji.

Od rata i okupacionih zona do više od 2.200 zbratimljenih gradova - deo je puta koji su Nemci i Francuzi prevalili od Jelisejskog ugovora 1963. godine, koga su potpisali očevi nemačko-francuskog prijateljstva, prvi nemački posleratni kancelar, demohrišćanin Konrad Adenauer i predsednik francuske Šarl de Gol.

Istorija nemačko-francuskih odnosa je poznata, a kada je reč o budućnosti, analitičari kažu da bi ''motor'' EU, Berlin i Pariz, trebalo da prodube svoju saradnju.

Danas, verovatno, ne postoje dve zemlje na svetu koje su toliko povezane, kao Nemačka i Francuska.

Milioni Nemaca i Francuza učestvovali su u raznim programima razmene, postoji više od 2 200 pobratimljenih gradova, dnevno saobraća desetine vozova, postoje brojne avio-linije, redovne međuvladine konsultacije, privredna saradnja je veoma intenzivna, a susreti nemačko-fracuskih političara se više ni ne broje.

O Nemcima i Francuzima, naravno, postoje i klišei. Nemci misle da Francuzi stalno štrajkuju i idu na odmore, ali statistika pokazuje da to nije tačno. Naime, Francuzi rade više od Nemaca i u 2009. godini je jedan Francuz u proseku radio 1.469 sati, a Nemac 1.309.

Francuzi, takođe, misle da su Nemci štedljivi i škrti, ali u relanosti je kvota štednje u Francuskoj "za dlaku" veća nego u Nemačkoj.

Nemci voze samo BMV i "mercedes", misle njihovi prijatelji Francuzi, a statistika pokazuje da su upravo Francuzi "patriotskiji", kada je reč o automobilima - 57 odsto Francuza se odlučuje za domaći automobil, a u Nemačkoj je taj procenat 49 odsto.

Prošlost je poznata, sadašnjost jasna, a kakva će biti budućnost nemačko-francuskih odnosa, možda najbolje govori podatak o mladima kao kreatorima sutrašnjice i studentima, kao najboljim stvaraocima spona i prijateljstva.

Statistika, naime, kaže da mnogo više od 20 odsto školske dece u Francuskoj uči nemački jezik i da na hiljade Nemaca studira u Francuskoj i obratno.