Humanost bez granica

Poreklom Krajišnik, danas Beograđanin, nemački penzioner i višegodišnji humanitarni radnik Uroš Rosić nedavno je objavio knjigu – „Humanost bez granica“. Vođen poznatom maksimom da „ono što nije zapisano nije se ni dogodilo“, odlučio je da svoj životni humanitarni put i zabeleži.

Uroš Rosić, rodom iz mesta Sajkovići, u Opštini Livno, u Bosni i Hercegovini (BiH), danas Kanton 10 u federalnom delu BiH, je čitav svoj radni vek proveo radeći u Nemačkoj i gotovo polovinu od toga vremena bavio se organizovanim humanitarnim radom i pružanjem pomoći unesrećenim licima.

„Odlučio sam da sve ono kroz šta sam u životu prolazio, pre svega taj moj humanitarni angažman, prenesem u knjigu, da upoznam mlade generacije ne samo o važnosti pomaganja unesrećenima nego i na tu našu tešku prošlost koju ne smemo zaboraviti", kaže Rosić.

„Knjiga koju predajem javnosti nije komercijala već je delim prijateljima i ljudima koji su sa mnom sarađivali prikupljajući pomoć ne samo iz Nemačke već i iz Švajcarske, Austrije, pa čak i iz Amerike i Australije", kaže Rosić.

„Prvu humanitarnu pomoć doneo sam već sa pojavom prvih izbegličkih kolona iz zaraćenih područja tadašnje Jugoslavije i to preko pokojnog Brane Crnčevića, odnosno preko Matice srpske", priseća se Rosić i navodi da je i sam iz tih izbegličkih krajeva, odakle su, kako kaže, i Stari Vujadin i Gavrilo Princip, ali i mnogi drugi, tako da veoma dobro razume razmišljanje i tešku prošlost tog naroda.

Govoreći za Program za dijasporu RTS-a Rosić ističe da se ne seća tačno koliko je ukupno humanitarne pomoći doneo ali da po papirima koje može predočiti da je tačno 82 puta dolazio iz Nemačke sa kamionom punim lekova, sanitarnog materijala i druge neophodne robe za izbeglice i druge ratom unesrećene ljude.

Premda je teško reći tačnu ukupnu vrednost dopremljene humanitarne pomoći Rosić procenjuje da je to negde oko milion evra, ali da tu ne računa pomoć koju je nakon penzionisanja pružao pojedincima iz svog kraja, kao i obnovi zapuštenog spomenika partizanskim žrtvama iz Drugog svetskog rata, poreklom iz devet srpskih sela iz livanjskog kraja.

I u svojim penzionerskim danima Rosić je izuzetno aktivan, pre svega u radu sa Zavičajnim udruženjem Sajkovljana, čiji je jedan od osnivača i predsednik, a kome je, kako kaže, osnovna svrha osim okupljanja i druženja i negovanje tradicije, srpske kulture starog kraja ispod planine Dinare, i njeno prenošenje na mlade generacije.