Riznica

Jelisaveta Načić (1878, Beograd - 1955, Dubrovnik) prva je žena koja je diplomirala na Arhitektonskom odseku Velike škole u Beogradu i prva je graditeljka starog Beograda.

Njene najznačajnije građevine su: Osnovna škola „Kralj Petar Prvi"kraj Saborne crkve (1906), zelene barokne stepenice preko puta francuske ambasade (1903), mnoge privatne kuće, kuća znamenitog srpskog štampara Marka Markovića, u Gospodar Jovanovoj ulici 45 (1904), prva bolnica za tuberkulozne u Srbiji (1912), na Vračaru, koja je srušena u Drugom svetskom ratu , prvi kolektivni stanovi na Balkanu, kraj Bajlonijeve pijace (1911), prva fabrika cigala u Prokopu. Projektuje Crkvu Aleksandra Nevskog (1912) i crkvu u Štimlju, na Kosovu, posvećenu kosovskim junacima. Konkurs za crkvu Karađorđevića na Oplencu, gde među devet najpoznatijih arhitekata, sa svega 23 godine, dobija treću nagradu (1903), lansira je među mlade zvezde beogradske arhitekture. Kao urbanista uređuje Kalemegdan (1903), Terazije (1911) i sarađuje sa Ivanom Meštrovićem. Kao poznata patriotkinja, po okupaciji Srbije, Austrijanci je interniraju u mađarski logor Nežider, rezervisan za srpsku elitu.

U logoru se zaljubljuje u uglednog albanskog profesora i pesnika, budućeg ministra, Luku Lukaja. Venčavaju se u logoru 1917. godine, gde se rađa i njihova ćerka Lucija. Po izlasku iz logora, dve godine žive u Beogradu, zatim u Skadru, a 1923. godine sele se u Dubrovnik. U Dubrovniku Jelisaveta Načić umire 1955. godine. Od udaje više se nikad nije bavila arhitekturom.

U današnjoj Riznici o izuzetnim delima prve dame srpske arhitekture i urbanizma s početka 20. veka Jelisaveti Načić, ženi neobične hrabrosti i otmenosti, koju je ljubav vodila od Beograda, Skadra do Dubrovnika, govore Nataša Marković, autorka knjige „Jelisaveta Načić", i dr Dejan Ristić, istoričar, stručni konsultant i recenzent ove knjige.

Autor i voditelj: Dušanka Zeković