Majstori baroka

U trenutku objavljivanja ovih sonata Legrenci se nalazio na mestu orguljaša u crkvi Santa Marija Mađore u Bergamu, a kako mu je u to vreme isticala poslednja godina ugovora, pretpostavlja se da je publikovao svoja dela kako bi našao bolju službu ili zaštitu bogatih mecena. Zbog toga, sve sonate iz ove zbirke svojim naslovima evociraju mesta i prezimena poznatih patricijskih porodica poreklom iz Venecije, Furlanije, Rima, Lombardije, Ravene, Firence, Sicilije i Đenove kao što su familije Kornaro, Spilmbergo, Franđipane, Strasoldo, Kverini, Dela Tore, Đustinijani i druge.

Đovani Legrenci je rođen 1626. godine u Kluzoneu u Lombardiji gde je njegov otac Đovani Marija Legrenci bio violinista u parohijskoj crkvi. U nekim dokumentima nalazimo da je studirao u Veneciji kod Đovanija Rovete i Karla Palavičina, iako nema konkretnih dokaza za to. Tek 1651. godine je postao kapelan u crkvi Santa Marija Mađore u Bergamu, pošto je primio sveštenički čin. Napredovao je na mesto prvog orguljaša, ali je položaj izgubio, da bi bio vraćen u službu 1655. godine. Potom daje otkaz i postaje kapelmajstor Akademije Svetog Duha u Ferari. Ovo nije bila akademija učenih, već laičko crkveno društvo, koje je imalo odličan muzički ansambl. Ansambl je opsluživao većinu ferarskih plemićkih porodica i njihovih potreba u domenu duhovne muzike. Na ovoj poziciji Legrenci je imao dobre uslove za rad, publikovao je još osam tomova sopstvene muzike, a probio se i u prestižan svet opere svojim prvim ostvarenjem u ovom žanru 1664. godine. O narednom periodu Legrencijevog života se manje zna, pre svega jer je lokalni arhiv Ferare stradao u Drugom svetskom ratu. Zna se da se 1670. trajno nastanio u Veneciji, gde je narednih šest godina predavao muziku u jednoj od četiri muzičke institucije ovog grada – Ospedaletu dei Derileti. Istovremeno on održava bogatu muzičku aktivnost kao izvođač, kompozitor, što mu verovatno pomaže da uđe u uži izbor za kapelmajstora bazilike Sveti Marko, odnosno da postane horovođa uglednog Ospedalea dei Mendikanti 1677. godine. Potom je nasledio Antonija Sartorija na poziciji zamenika kapelmajstora Svetog Marka, važeći u osmoj deceniji XVII veka za vodećeg operskog kompozitora u Veneciji. Dugo očekivano postavljenje na poziciju kapelmajstora bazilike desilo se 1685. godine, ali njegovo narušeno zdravlje mu nije omogućilo aktivniji rad na ovoj najprestižinijoj muzičkoj poziciji Venecijanske republike. Umro je u Veneciji 1670, a njegova porodica je održala Legenrecijevu slavu još nekoliko decenija ponovnim objavljivajem njegovih dela.

U protekle dve decenije ansambli za ranu muziku sve više i češće izvode Legrencijeve kompozicije – kako one kamerne, tako i operske – ukazujući na ovog autora kao na važnu kariku za razmevanje razvoja italijanskog baroka u drugoj polovini XVII veka.