Johan Georg Likl i duhovna muzika

Partitura Liklove Svečane mise u C-duru imala je kontroverznu putanju u XX veku: rukopisni prepis ove mise pronađen je 1948. godine u nekadašnjoj Bolnici za siročad u Beču, a na njemu je kao kompozitor bio naveden Volfgang Amadeus Mocart. Misa je nekoliko puta bila i izvedena pod Mocartovim imenom, pre nego što je u arhivi Katedrale u Pečuju utvrđeno da je zapravo reč o Liklovoj kompoziciji, a muzikolozi pretpostavljaju da je do pogreške u bečkom rukopisu došlo usled poistovećivanja ove kompozicije sa misom koju je Mocart 1768. godine napisao za pomenutu Bolnicu za siročad. Liklova Misa nije datirana, ali sudeći po činjenici da je prisutna u većem broju austrijskih izvora, može se zaključiti da potiče iz perioda kada je Likl radio u Beču, od 1785. do 1807. godine. U Liklovoj partituri ističe se spretno vladanje drvenim duvačkim instrumentima koji, u ovoj relativno sažetoj misi, daju boju odsecima deklamovanja latinskog tekst misnog ordinarijuma. Likl umešno vlada i vokalnim solističkim deonicama, koje upotpunjuju solistički nastupi orgulja, što se najbolje ogleda u strukturi stava Benediktus.

U drugom delu emisije čućete tri ofertorijuma iz pera Likla i njegovih savremenika. Iako ne predstavlja deo misnog ordinarijuma, odnosno stalnih stavova mise, ofertorijum se u katoličkom bogosluženju po pravilu izvodi nakon stava Kredo, kao deo pričešća.

Ofertorijum Mihaela Hajdna, Magnus Domminus, sačinjen je od dva muzička stava, svečane introdukcije i poletnog stava sa elementima plesnog izraza. Liklov Bone Deus takođe je komponovan u dva stava, umerenom andanteu i poletnom alegretu, a pisan je na neliturgijski tekst, 1823. godine, i predstavlja jedno od njegovih najpopularnijih kompozicija. Konačno, ofertorijum Alma virgo Johana Nepomuka Humela, pisan je za uskršnje bogosluženje i ima formu virtuozne sopranske arije sa laganim uvodom i skoro operskim koloraturama u finalu.

Autor emisije Srđan Atanasovski.
Urednica Sanja Kunjadić.